Από πότε είχαμε να δούμε τόση μπάλα;

Σύνθημα από το κέντρο της Αθήνας

Ποιο είναι το "καυτό" θέμα των ημερών;
Ο καινούριος νόμος για τα Α.Ε.Ι. που συναινετικά ψήφισαν (πανηγυρίζοντας μάλιστα) ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και Μπακογιάννη; Όχι βέβαια!!
Η παραίτηση Παμπούκη; Ε, όχι, αν είναι δυνατόν!
Ασφαλώς το πιο σημαντικό θέμα (αν κρίνουμε από την έκταση που του αφιερώθηκε στις εφημερίδες και - κυρίως - από την σφοδρή αντίδραση και σχεδόν πάνδημη κινητοποίηση των πολιτών, τουλάχιστον στο Βόλο) είναι η απόφαση για τον υποβιβασμό των ομάδων του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας.


Διάβασα αρκετά σχόλια μέχρι σήμερα. Τα περισσότερα ειρωνικά ή επικριτικά, ότι μέσα σε όλα όσα συμβαίνουν, οι πολίτες αγανακτούν μόνο όταν (έστω κατά τη γνώμη τους, δεν ενδιαφέρει εδώ το θέμα της ουσίας) αδικείται η ομάδα που υποστηρίζουν. Λες και δεν υπάρχει το μνημόνιο, το Δ.Ν.Τ., η τρόικα. Λες και το μόνο που τους προβληματίζει, το μόνο που τους αφορά, είναι η τύχη της Α ή της Β ομάδας.


Είναι πράγματι τόσο παράξενο, τόσο δυσερμήνευτο ή τόσο (για κάποιους πιο..."συνειδητοποιημένους") εξοργιστικό το φαινόμενο αυτό;
Κατά τη γνώμη μου όχι.


Πρώτον, χρόνια τώρα - στις "καλές εποχές" - είναι γνωστό σε όλους ότι οι "παράγοντες" του ποδοσφαίρου εκμεταλλεύονταν τις περισσότερες φορές την υποστήριξη των φιλάθλων προς την ομάδα τους, για να εξασφαλίσουν την προσωπική τους ασυλία, για να "εκβιάσουν" τη σύμπραξη της πολιτείας ή των τοπικών αρχών, με δυο λόγια "για να κάνουν τη δουλειά τους". Ειδικά στην επαρχία, όπου μια ολόκληρη πόλη ταυτίζεται συνήθως με την ομάδα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου οι δήμοι, οι νομαρχίες/περιφέρειες, οι τοπικοί βουλευτές, όλοι βρίσκονται στην υπηρεσία της Ομάδας. Με κεφαλαίο. Υποστηρίζουν όλες ανεξαιρέτως τις διεκδικήσεις του ιδιοκτήτη της ομάδας, του παραχωρούν εκτάσεις, κάνουν δηλώσεις υποστήριξης, τα πάντα στη διάθεση της Ομάδας. Κανείς βέβαια δεν κάνει τον κόπο να πει ότι έχουν περάσει οι εποχές που η Ομάδα ανήκε στην πόλη, ότι πλέον η Ομάδα είναι άλλη μία ανώνυμη εταιρία. Αφού λοιπόν η πολιτική υποτάχθηκε - δια των εκπροσώπων της - στο ποδόσφαιρο, γιατί οι πολίτες να την ιεραρχήσουν υψηλότερα;


Δεύτερον, όποιος παρακολουθεί - ειδικά στην επαρχία που είναι όλοι λίγο ή πολύ γνωστοί μεταξύ τους - την κοινωνική δραστηριότητα, έχει ενδεχομένως παρατηρήσει ότι οι νέοι που "τα σπάνε" στο γήπεδο, είναι παιδιά που αναζητούν διέξοδο. Διέξοδο από την ανεργία που τους έχει καταδικάσει σε απραξία, διέξοδο από τις περιορισμένες δυνατότητες για διασκέδαση, για πολιτισμό, για πραγματικό αθλητισμό, διέξοδο από την απουσία προοπτικής και μέλλοντος. Είναι παιδιά που υπό άλλες συνθήκες, αν τους δοθεί η δυνατότητα, καταπιάνονται με άλλα, πιο δημιουργικά πράγματα.
Είναι άραγε τυχαία η αντίδραση της κοινωνίας του Βόλου; Θυμίζω ότι ο Βόλος - παλιά βιομηχανική περιοχή, χάριν ιδίως στο λιμάνι - εδώ και χρόνια έχει μπει σε τροχιά ύφεσης, ενώ πλέον η ανεργία καλπάζει, αφού όλα σχεδόν τα παλιά εργοστάσια έχουν κλείσει, συμπαρασύροντας όλη την οικονομική κίνηση της περιοχής. Άλλωστε, ο Βόλος είναι μία από τις επαρχιακές πόλεις (αν όχι η πρώτη) με την εντυπωσιακότερη συμμετοχή πολιτών στις κινητοποιήσεις των "αγανακτισμένων".


Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι όσοι τις τελευταίες μέρες "τα σπάνε" στο Βόλο είναι "αγανακτισμένοι". Επιμένω όμως ότι τα επεισόδια των ημερών αυτών επιδέχονται προσεκτικότερης ανάλυσης από την επιδερμική εξήγηση ότι φταίνε κάποιοι "θερμόαιμοι" χούλιγκανς. Η κοινωνία βράζει. Και δεν αντέχει να συσσωρεύει άλλη πίεση. Αν δεν καταφέρει να βρει πολιτική έκφραση, τότε θα ξεσπάσει με όποιον άλλο τρόπο βρει πρόσφορο. Θα ξεσπάει με κάθε αφορμή. Στο γήπεδο, στο σχολείο, στο δρόμο, στο σπίτι. Όπου βρει. Είναι άλλωστε πολύ "βολικό" για κάποιους να διοχετεύσουν την οργή του κόσμου εκεί. Ποτέ το ποδόσφαιρο δεν έριξε κυβέρνηση. Γι' αυτό και το σύνθημα στον τοίχο της φωτογραφίας...