"Απλά" μαθηματικά

Οι τελευταίες μέρες ήταν πυκνές. Δύσκολο να καταφέρει το ανθρώπινο μυαλό να αφομοιώσει όσα έγιναν. Γι’ αυτό θα «επιστρατεύσω» (ελπίζω όχι ως άλλος κ. Κουκουλόπουλος) τα πρωτόλεια εργαλεία που όλοι μάθαμε στο Δημοτικό (τότε που ακόμα είχαμε βιβλία), τις τέσσερις βασικές πράξεις των μαθηματικών. Τι έγινε λοιπόν αυτές τις μέρες;


Πρώτα απ’ όλα μία πρόσθεση. Άλλος ένας κρίκος στην ατελείωτη – όπως και οι πλέον καλόπιστοι κατάλαβαν πια – αλυσίδα των αντικοινωνικών μέτρων.
Βέβαια, επειδή το σύμπαν διατηρεί την ισορροπία του χάρη σε αντίρροπες δυνάμεις, την πρόσθεση αυτή ακολούθησε μια γενναία αφαίρεση. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχασε κι άλλο με την υπερψήφιση του «πολυνομοσχεδίου». Αφαίρεση εισοδημάτων, μισθών και συντάξεων, αφαίρεση αγοραστικής δύναμης, αφαίρεση δικαιωμάτων, αφαίρεση θέσεων εργασίας, αφαίρεση κοινωνικών παροχών, αφαίρεση προοπτικής, αφαίρεση ελπίδας.


Όπως είναι λογικό, ως αντίδραση σ’ αυτή τη δυσβάσταχτη αφαίρεση, μας προέκυψε ένας εξαίσιος πολλαπλασιασμός. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, πράγμα πρωτοφανές για την πρόσφατη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, βγήκαν επί πολλές μέρες στους δρόμους, με καταλήψεις, κλαδικές κινητοποιήσεις και αποκορύφωμα τη διήμερη γενική απεργία. Διαμαρτυρήθηκαν μαζικά, ειρηνικά και ενωμένα, διεκδικώντας την αξιοπρέπειά τους, το μέλλον που δικαιούνται.


Πανικός επικράτησε στην κυβέρνηση και στους κάθε λογής φίλους της, που επιχείρησαν μια διαίρεση, ευτυχώς αποτυχημένη, μια προσπάθεια να διαιρεθεί η κοινωνία σε εργαζόμενους και άνεργους, σε γηγενείς και μετανάστες, σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους, σε ταξιτζήδες και ξενοδόχους, σε δικαστές και δικηγόρους, σε δημοτικούς υπαλλήλους και καταστηματάρχες, διαιρέσεις ων ουκ έστιν αριθμός.
Και παρ’ όλο που η προσπάθεια αυτή έπεσε στο κενό, αφού οι πολίτες έχουν πια καταλάβει πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε», κάποιες – δυστυχώς «φίλιες», υποτίθεται - δυνάμεις επέλεξαν το δρόμο της ύψωσης τειχών και της αναζήτησης φανταστικών εχθρών εντός του ίδιου του λαϊκού κινήματος, στο πρόσωπο δυνάμεων που – η καθεμία με το δικό της τρόπο και τη δική της αφετηρία και αντίληψη – αγωνίζονται, το δρόμο της υπονόμευσης και ανοιχτής αποτροπής κάθε προσπάθειας κοινής δράσης, με τρόπους που θα ήταν αστείοι, αν οι στιγμές δεν ήταν τόσο τραγικές.
Σαν να μην έφτανε μάλιστα αυτό, τη διάσπαση αυτή ακολούθησαν δύο σημαντικές αφαιρέσεις. Είμαστε μείον μία ανθρώπινη ζωή και μείον πολλοί απογοητευμένοι πολίτες που ζητούσαν μια μαζική ενωτική αντίδραση στην κυβερνητική πολιτική, που αναζήτησαν μια άλλη προοδευτική διέξοδο από την κρίση. (Α, και μία ακόμα αφαίρεση. Μείον μία βουλευτής, η κ. Κατσέλη, στο κυβερνητικό στρατόπεδο, που πλέον παραπαίει, έχοντας στερηθεί κάθε επίφαση δημοκρατικής νομιμοποίησης.)


Τι πρόσημο θα έχει λοιπόν το αποτέλεσμα αυτής της εξίσωσης; Εξαρτάται. Σίγουρα, η κατάσταση είναι δύσκολη. Όμως ακόμα και οι αριθμοί είναι με το μέρος μας. Είμαστε περισσότεροι. Είμαστε ενωμένοι. Έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας. Και έχουμε δίκιο.
Ας συνεχίσουμε λοιπόν να αγωνιζόμαστε, με πνεύμα θετικό, προωθητικό, με όπλο το «συν» και το «επί». Η πρόταση υπάρχει. Η λύση υπάρχει. Όπως έλεγε κι ένα παλιότερο προεκλογικό σύνθημα, «Πάρ’ το αριστερά! Θα βρεις…».