Νοσταλγοί της Μακρονήσου;!

Σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς 60 χρόνια από τη μέρα που ο "Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο", ο Νίκος Μπελογιάννης, μαζί με τους συντρόφους του, τον Νίκο Καλούμενο,τον Ηλία Αργυριάδη και το Δημήτρη Μπάτση,στάθηκαν απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα, που έστησε τότε το αστυνομικό κράτος της μετεμφυλιακής περιόδου. Το ίδιο κράτος που τραυμάτιζε καθημερινά την "καχεκτική" ελληνική δημοκρατία (κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό της από τον Ηλία Νικολακόπουλο), στέλνοντας ομαδόν κομμουνιστές, αλλά και όσους φορτώνονταν - δικαίως ή αδίκως - την κατηγορία του "συνοδοιπόρου" στις φυλακές και στα ξερονήσια.

Νίκος Μπελογιάννης - Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

Από τότε, κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Οι νεότεροι - όσοι μεγαλώσαμε στην ευλογημένη (χωρίς εισαγωγικά) περίοδο της πρώτης ιδίως φάσης της Μεταπολίτευσης - αλλά και οι μεγαλύτεροι, που γρήγορα ξέχασαν, πιστέψαμε πως όλα αυτά είχαν μείνει οριστικά πίσω μας. Ότι η δική μας γενιά δεν θα γνώριζε ποτέ τη φρίκη του φασισμού, του ολοκληρωτισμού, την καταπίεση, τις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ξερονήσια. Ο εφιάλτης της Μακρονήσου, όσο περνούσαν τα χρόνια, ήταν για μας ιστορία, μία αφήγηση που σιγά-σιγά έχανε τη δύναμή της, καθώς οι άνθρωποι που έζησαν στο κολαστήριό της έφευγαν σταδιακά από το προσκήνιο. Ζούσαμε όλοι μας στην ασφάλεια που μας χάριζε η πεποίθηση ότι η εποχή της Μακρονήσου είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Και ότι η θυσία του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, αλλά και όλων των άλλων γνωστών ή αφανών αγωνιστών, δεν είχε πάει χαμένη. Απολαμβάναμε τη σιγουριά ότι - τουλάχιστον - δεν θα χάσουμε ποτέ ένα στοιχειώδες επίπεδο δημοκρατίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που οι προηγούμενοι είχαν για λογαριασμό μας κατακτήσει. Παραμέναμε στην αφελή βεβαιότητα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει περιθώριο να φυτρώσει ο ρατσισμός ή η καταπίεση.

Κι όμως! Χθες το βράδυ, ως αντιπρόταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών που προωθεί ο κ. Χρυσοχοΐδης, ακούστηκε (κάνοντας δυστυχώς ελάχιστους από τους παρευρισκόμενους να ανατριχιάσουν, ενώ οι υπόλοιποι παρέμειναν ατάραχοι) το εξής : "Τόσα ξερονήσια έχει η Ελλάδα! Να τους πάμε εκεί. Και όχι για να κάθονται να τους ταΐζουμε, αλλά να δουλεύουν!". Μάλιστα, αυτό δεν ακούστηκε σε κάποια παρέα λούμπεν ακροδεξιών, αλλά στην αίθουσα όπου συνεδρίαζε το Περιφερειακό Συμβούλιο Θεσσαλίας, και μάλιστα από τα επίσημα χείλη του μέχρι πρότινος υπουργού (στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ) και βουλευτή, κ. Ροντούλη.

Το στρατόπεδο της Μακρονήσου

Τη Μακρόνησο λοιπόν θέλουν να ξανανοίξουν;! Να στείλουμε εκεί τους μετανάστες για να δουλέψουν; Και τι δουλειά να κάνουν; Να σπάνε πέτρες και να τις ανεβοκατεβάζουν στο βουνό, όπως ακριβώς οι βασανιστές της Μακρονήσου επέβαλαν στους τότε κρατούμενους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές της Αριστεράς;

Αν δεν ξυπνήσουμε τώρα, τότε πότε; Είναι προφανές ότι από μόνοι τους οι εκπρόσωποι του "μαύρου μπλοκ" που πρόσφατα εκφράστηκε και κυβερνητικά, στη μνημονιακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, δεν έχουν κανένα όριο, ηθικό, πολιτικό ή ανθρωπιστικό, αν δεν τους σταματήσουμε. Από το φράχτη στον Έβρο, περάσαμε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και φτάσαμε στους νοσταλγούς της Μακρονήσου. Τι θα ακολουθήσει άραγε;

Κι αν σήμερα για κάποιους η υπεράσπιση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων - ντόπιων και ξένων - που ζουν στην Ελλάδα φαίνεται πολυτέλεια, γιατί νιώθουν πιεστικό το βάρος των δικών τους προβλημάτων, δύο πράγματα μόνο ας θυμήσουμε. Ότι η πολιτική που γέννησε της αιτίες της μετανάστευσης είναι η ίδια με εκείνη που έφερε στην Ελλάδα τα μνημόνια, τη φτώχεια, την ανεργία. Και ότι αν ο φασισμός αφεθεί σταδιακά να νομιμοποιηθεί και να ριζώσει στην κοινωνία μας, τότε τα θύματά του θα είναι άγνωστα και σίγουρα πολύ πέρα από τις βασανισμένες ψυχές των μεταναστών που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο στόχαστρο ορισμένων σαν τον κ. Χρυσοχοΐδη και τον κ. Ροντούλη. Αν μη τι άλλο, δεν μπορεί να έχουμε τόσο σύντομη μνήμη!