Εκλογές...στη Γαλλία και εδώ.

"Παράλληλη" προεκλογική περίοδος στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Στις 22 Απριλίου ο πρώτος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών και στις 6 Μαΐου ταυτόχρονα οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα και ο δεύτερος γύρος των εκλογών στη Γαλλία. Η χρονική σύμπτωση, προφανής... Υπάρχουν όμως άλλες αναλογίες;

1. Το περιβάλλον των εκλογών

Κυρίαρχο θέμα της προεκλογικής περιόδου είναι (και) στη Γαλλία το θέμα της οικονομικής κρίσης και το μέλλον της Ευρώπης (1). Στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα - τη χώρα που κατεξοχήν υπέστη τις συνέπειες της κρίσης χρέους και που τα τελευταία δύο χρόνια έχει γίνει το πειραματόζωο των πιο αντιδραστικών νεοφιλελεύθερων εργαστηρίων της Ευρώπης και του κόσμου, τη χώρα που αυτή τη στιγμή μαστίζεται από την ύφεση και την ανεργία, τη χώρα όπου από την εγκατάσταση του ΔΝΤ και της τρόικα οι αυτοκτονίες λόγω της οικονομικής κρίσης έχουν πολλαπλασιαστεί δραματικά - η προεκλογική συζήτηση για την οικονομική κρίση και την Ευρώπη επιχειρείται να υποβαθμιστεί.
Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια να στραφεί η προσοχή της κοινής γνώμης σε άλλα θέματα, όπως έγινε τελευταία με το μεταναστευτικό και την εγκληματικότητα ή με τη σύλληψη του Άκη Τσοχατζόπουλου. Πρόκειται για ζητήματα ενδεχομένως καθόλου ασήμαντα, αφού το αίτημα της ασφάλειας ή της διαφάνειας και της δικαιοσύνης απασχολεί διαχρονικά την ελληνική κοινωνία, τα οποία ωστόσο οι κυβερνώντες επιλέγουν συνειδητά να τα αφήνουν σε εκκρεμότητα. Η επιλογή λοιπόν της ανάδειξης των θεμάτων αυτών στην επικαιρότητα δεν έχει την παραμικρή σχέση με την έγνοια των δύο "μεγάλων" κομμάτων για τα προβλήματα και τις αγωνίες των πολιτών, αλλά έχει ως μόνο στόχο να απευθυνθεί στο θυμικό, ξυπνώντας το φόβο, τη μισαλλοδοξία, την ανασφάλεια, την οργή, και να κάνει τους πολίτες να "ξεχάσουν", έστω και στιγμιαία, τη διετία που πέρασε και τις διαλυτικές συνέπειες του μνημονίου.

2. Οι "μονομάχοι"

Στη Γαλλία απέναντι στον απερχόμενο δεξιό πρόεδρο, Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος ως ένας εκ των δύο ισχυρότερων ευρωπαίων ηγετών υποστήριξε την εφαρμογή των ακραίων πολιτικών λιτότητας στην Ευρώπη από κοινού με τη γερμανίδα καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ,συναποτελώντας το καταστροφικό για τους λαούς της Ευρώπης δίδυμο "Μερκοζί", ο υποψήφιος των σοσιαλιστών, Φρανσουά Ολάντ, επιδιώκει να διαχωρίσει τη θέση της Γαλλίας από εκείνη της Γερμανίας, δηλώνει ότι θα προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση του ευρωπαϊκού συμφώνου δημοσιονομικής σταθερότητας και θα ακολουθήσει μία εναλλακτική προσέγγιση με έμφαση στην ανάπτυξη. Σε επίπεδο επομένως εξαγγελιών τουλάχιστον, φαίνεται πως οι δύο "βασικοί" υποψήφιοι κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση ως προς τα ζητήματα των κρατικών χρεών, της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας, της ανάπτυξης, της δομής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης κλπ.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, οι δύο βασικοί "διεκδικητές" της πρωθυπουργίας, οι κ. Βενιζέλος και Σαμαράς, συμμετείχαν μέχρι πριν από πέντε μέρες στην ίδια κυβέρνηση, ψήφισαν από κοινού το δεύτερο μνημόνιο και όλα τα άδικα μέτρα που προβλέπονται από τις διεθνείς δεσμέυσεις έναντι του ΔΝΤ και συμπλέουν απολύτως ως προς την τήρηση των μνημονίων και την εξακολούθηση της ίδιας πολιτικής. Η εναλλαγή λοιπόν από τον έναν στον άλλο δεν σηματοδοτεί για τους έλληνες πολίτες καμία ελπίδα, καμία προοπτική, ούτε καν σε επίπεδο εξαγγελιών.

3. Η Αριστερά

Στη Γαλλία, η τραυματισμένη στις εκλογές του 2007 Αριστερά (2), κατέρχεται αυτή τη φορά ενωμένη στο Αριστερό Μέτωπο, στηρίζοντας την υποψηφιότητα του άλλοτε σοσιαλιστή Ζαν-Λυκ Μελανσόν, και φαίνεται ότι θα επιτύχει ένα εξαιρετικό ποσοστό (οι δημοσκοπήσεις το εκτιμούν περί το 15%), όπως δείχνουν και οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που πραγματοποιεί σε πολλές περιοχές της χώρας.
Και στην Ελλάδα η Αριστερά φαίνεται να έχει πολλές δυνατότητες, αποτελώντας για μεγάλη μερίδα των πολιτών την εναλλακτική απάντηση απέναντι στη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις περισσότερες δημοσκοπήσεις τα ποσοστά των κομμάτων που κινούνται στο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) κινούνται αθροιστικά στο 30% και φέρνουν την Αριστερά συνολικά στην πρώτη θέση (3). Ωστόσο, η επίμονη άρνηση των ηγεσιών του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μία ευρεία συνεργασία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της αριστεράς, που θα διεκδικήσει την εξουσία, καθιστά την άνοδο των ποσοστών των αριστερών και ευρύτερα προοδευτικών αντιμνημονιακών δυνάμεων χωρίς αντίκρυσμα, αφού στερούν από την κοινωνία την επιλογή μιας αριστερής κυβέρνησης.
Παρ' όλα αυτά, η αρχή έχει γίνει, αφού η ενωτική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ (εταίρος του οποίου είναι εξάλλου στο Κόμμα Ευρωπαΐκής Αριστεράς και το ΚΚΓ) έχει ήδη βρει - έστω και μικρότερη από την επιθυμητή - ανταπόκριση, με τη συνεργασία με μία σειρά από πρόσωπα και συλλογικότητες που αμφισβητούν από προοδευτική σκοπιά το μνημόνιο και την κάθοδο σε κοινό συνδυασμό με τον τίτλο "Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς - Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο". Είναι λοιπόν οι εκλογές του Μαΐου μία σημαντική ευκαιρία, αν όχι για μία κυβέρνηση της Αριστεράς, τουλάχιστον για να σταλεί από τους πολίτες το μήνυμα ότι στηρίζουν την εναλλακτική αριστερή ενωτική πρόταση.

Το εάν τελικά η Ελλάδα και η Γαλλία θα ακολουθήσουν παράλληλες πολιτικές τροχιές, μένει να αποδειχθεί από τα αποτελέσματα των επικείμενων εκλογών στις δύο χώρες. Το σίγουρο πάντως είναι ότι στην Ευρώπη κάτι αρχίζει να...κινείται. Το αίτημα για μία άλλη ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, με αλληλεγγύη και ανάπτυξη, φαίνεται πως ωριμάζει στις περισσότερες χώρες. Ασχέτως των αποτελεσμάτων των ελληνικών και των γαλλικών εκλογών, ανοίγει το δρόμο για μία ευρύτερη συζήτηση και για διεργασίες που θα μετασχηματίσουν τη φυσιογνωμία της Ευρώπης. Και σίγουρα στις διεργασίες αυτές πρωταγωνιστικό ρόλο θα διαδραματίσουν οι δυνάμεις της Αριστεράς.

(1) Βλέπε ενδεικτικά : "Γαλλία: Στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης η κρίση χρέους" (Η Καθημερινή, 11/4/2012)
(2) Το Κ.Κ.Γαλλίας έλαβε στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές του 2007 ποσοστό μόλις 1,93%.
(3) Βλέπε ενδεικτικά την τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue (Πολιτικό Βαρόμετρο 103).