Η 21η Απριλίου υπήρξε το βίαιο αποκορύφωμα των δύο προηγούμενων δεκαετιών (1944-1967).
Δύο δεκαετιών κατά τις οποίες η ελληνική κοινωνία στέναζε κάτω από τη φτώχεια (η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη από τα μέσα της δεκαετίας του '50 και κυρίως κατά τη δεκαετία του '60 δεν συνδέθηκε με αντίστοιχου μεγέθους αναδιανομή του πλούτου και κλείσιμο της "ψαλίδας" πλούσιων και φτωχών, με αποτέλεσμα ευρύτατα λαϊκά στρώματα να συνεχίσουν να ζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τη στιγμή που οι "νεοαστοί" - πολλοί από τους οποίους είχαν πλουτίσει κατά τη διάρκεια και εξαιτίας της γερμανικής κατοχής - αγόραζαν τηλεοράσεις, αυτοκίνητα και "σικ" διαμερίσματα για πρώτη φορά).
Δύο δεκαετιών κατά τις οποίες ο μισός σχεδόν πληθυσμός της Ελλάδας ζούσε υπό το κράτος του φόβου, πολιτικοί πρόσφυγες, εξόριστοι στα ξερονήσια και φυλακισμένοι, αντιμέτωποι με έκτακτα στρατοδικεία, διαρκώς διωκόμενοι από τον αστυνόμο της γειτονιάς ή του χωριού, γιατί κάποιος πατέρας ή κάποιος αδερφός είχε βγει αντάρτης στο βουνό. Αλλά και πλήθος άλλων κοινωνικών ομάδων, άνθρωποι που δεν προέρχονταν από τα σπλάχνα της "παραδοσιακής" Αριστεράς και δεν συνδέθηκαν ποτέ με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, τα νέα δυναμικά στρώματα της δεκαετίας του '60, νεολαίοι και εργαζόμενοι, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ισχύ της κρατικής καταστολής όταν κινητοποιήθηκαν διεκδικώντας πραγματική δημοκρατία, ανεξαρτησία από ξένες δυνάμεις και λαϊκή κυριαρχία, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, εργασιακά δικαιώματα, μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμό της παιδείας, άνθρωποι που δημιούργησαν τα νέα δυναμικά κινήματα του '50 και του '60, μέσα από τους αγώνες για την Κύπρο, το φοιτητικό και υπαλληλικό κίνημα, το φιλειρηνικό κίνημα κλπ.
Όλους αυτούς τους ανθρώπους, το αυταρχικό καθεστώς της τελευταίας πριν τη Χούντα εικοσαετίας προσπαθούσε να τους θέσει στο περιθώριο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Να τους εμποδίσει με κάθε τρόπο (από την επιστράτευση "βολικών" για το σύστημα εκλογικών συστημάτων και την εκλογική "βία και νοθεία" μέχρι την ανοιχτή βία) να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, από οικονομική, κοινωνική και πολιτική σκοπιά. Έτρεμε ότι θα τους χαλούσαν τα σχέδια της "ανοικοδόμησης", που έδιναν "φιλέτα" σε "ημέτερους" εργολάβους, που ξεπουλούσαν διυλιστήρια, λατομεία, μεταλλεία κλπ. σε μεγάλα ντόπια και ξένα συμφέροντα έναντι πινακίου φακής, που δέσμευαν μακροχρόνια τη χώρα στο άρμα του ΝΑΤΟ, με όλες τις συνέπειες που αυτό είχε αργότερα για την Ελλάδα (ακόμα και το διογκωμένο δημόσιο χρέος που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα χρήματα που κατασπαταλήθηκαν για άχρηστους και πανάκριβους στρατιωτικούς εξοπλισμούς που αναγκαστήκαμε να προμηθευτούμε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ).
Και μετά;
Μετά ήρθε η 21η Απριλίου. Η οποία αποτελείωσε ό,τι είχε απομείνει από την "καχεκτική δημοκρατία" (1) της προηγούμενης εικοσαετίας. Η βία και η καταπίεση έγιναν πλέον απροκάλυπτες, τα οικονομικά σκάνδαλα επίσης (2). Οι διώξεις εντάθηκαν και οι ελάχιστες νίκες που είχε σημειώσει το λαϊκό κίνημα το προηγούμενο διάστημα ξηλώθηκαν σε μια νύχτα.
Δεν υπήρξε πτυχή της κοινωνικής ζωής στην οποία να μην "έβαλε χέρι" η Χούντα. Από τη γλώσσα, την εκπαίδευση, τον πολιτισμό και την αρχαιολογία, μέχρι την οικονομία, τις διεθνείς σχέσεις και ολόκληρο το νομικό οικοδόμημα, η Χούντα έφτιαξε (ή τουλάχιστον προσπάθησε να φτιάξει) ένα συνολικά αυταρχικό περιβάλλον.
Ο κύκλος που άνοιξε την 21η Απριλίου έκλεισε αρκετά χρόνια μετά, στις 23/24 Ιουλίου 1974 και αφού πρώτα καταβλήθηκε βαρύ τίμημα, με τους νεκρούς της επταετίας, με τις διώξεις και τα βασανιστήρια δεκάδων αγωνιστών, με τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου και με την τραγική εισβολή στην Κύπρο.
Η περίοδος ελπίδας που τότε άνοιξε, καλύπτοντας τις πληγές του εμφυλίου και της δικτατορίας, σήμερα αμφισβητείται εκ των υστέρων, καθώς ένας νέος κύκλος φτώχειας και καταπίεσης άρχισε. Η εξαθλίωση και η περιθωριοποίηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, η μιζέρια, η φτώχεια και η ανασφάλεια για το μέλλον, η απουσία προοπτικής για τη νέα γενιά, η παραβίαση του Συντάγματος και όλων σχεδόν των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η προσπάθεια τρομοκράτησης και χειραγώγησης της αγανάκτησης των πολιτών, η "κυβερνητική αναβάπτιση" του ακροδεξιού Καρατζαφέρη και η - ακόμα χειρότερη - πριμοδότηση της ανοιχτά φασιστικής Χρυσής Αυγής, φέρνουν στο νου άλλες εποχές.
Υπάρχει ωστόσο τρόπος να τα ξεπεράσουμε όλα αυτά και να νικήσουμε διώξουμε αυτούς που μας πληγώνουν ατομικά και συλλογικά. Υπάρχει τρόπος να προχωρήσουμε σε μια νέα - γνήσια - μεταπολίτευση. Άλλωστε, το έχουμε ξανακάνει και έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε.
(2) Βλ. ενδεικτικά : Ιός της Ελευθεροτυπίας, "Τα σκάνδαλα της Χούντας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου