Ο ελληνικός Μεσαίωνας ως "εποχή των τεράτων".

Ο ελληνικός Μεσαίωνας είναι εδώ. Ο ελληνικός Μεσαίωνας γεννιέται μέσα από τη βία, το μίσος και το φόβο που ολοένα και κυριαρχεί δίπλα μας.

Είναι στους "αγανακτισμένους" χριστιανούς που φωνάζουν έξω από τις θεατρικές αίθουσες "άρον, άρον, σταύρωσον αυτούς". Είναι στην ανατριχιαστική γειτνίαση του σταυρού με το ναζιστικό χαιρετισμό.

Είναι στη φίμωση  και στον προπηλακισμό των καλλιτεχνών. Είναι στους τραυματισμούς  των δημοσιογράφων και των φωτορεπόρτερ από τα ΜΑΤ.

Είναι στα βασανιστήρια των κρατουμένων. Είναι στη δημόσια - μέσω φωτογραφιών - διαπόμπευσή τους.

Είναι στο φόβο του "άλλου". Είναι στις επιθέσεις εναντίον των μεταναστών. Είναι στις προσβολές όσων έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό. Είναι στο κυνήγι, στη βία όποιου (νομίζουμε ότι) δεν μας μοιάζει. 

Ο ελληνικός Μεσαίωνας είναι εδώ. Ο ελληνικός Μεσαίωνας μεγαλώνει μέσα μας, τρέφεται από τον περιβόητο "μέσο πολίτη".

Είναι στον καθένα που - φοβισμένος ή αδιάφορος - παρακολουθεί από τον καναπέ του.

Είναι σε όλους εκείνους που βλέπουν νέους, ακόμα και ανήλικα παιδιά, να χτυπιούνται, να φυλακίζονται, να κατηγορούνται άδικα, να βασανίζονται και δεν εξεγείρονται.

Είναι σε όλους εκείνους που παρακολουθούν χαιρέκακα στους δέκτες τους, μια χούφτα φασίστες να τραμπουκίζουν τους ηθοποιούς και τους θεατές μιας θεατρικής παράστασης. Είναι σε όλους εκείνους που κρυφογέλασαν εις βάρος εκείνων που οι φασίστες χαρακτήρισαν "πουστράκια".

Είναι σε όλους εκείνους που είδαν τα σημάδια στο σώμα του κρατούμενου αντιφασίστα από το taser και εξακολουθούν να κοιμούνται τα βράδια.

Είναι σ' εκείνους που θεωρούν λίγο "κατώτερους" τους μουσουλμάνους που θίχτηκαν για τις ταινίες ή για τα κόμικς που απεικονίζουν τον Μωάμεθ, αλλά δεν νιώθουν σήμερα καθόλου ντροπιασμένοι ή "κατώτεροι" ως χριστιανοί.

Μόνο που - καλώς ή κακώς - η μάχη μεταξύ φωτός και σκότους δεν είναι καινούρια. Κι απέναντι στο σκοτάδι, δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση από την τέχνη, την πιο οξεία και την πιο αυθεντική έκφραση του πανανθρώπινου λόγου. Δεν πρόκειται, σε πείσμα όλων, να αφήσουμε "να βουλιάξει ο Ήλιος" :

Ὀμπρὸς οἱ δημιουργοί.. Τὴν ἀχθοφόρα ὁρμή Σας, 

στυλῶστε μὲ κεφάλια καὶ μὲ πόδια, μὴ βουλιάξει ὁ ἥλιος. 

(Από το "Πνευματικό Εμβατήριο" του Άγγελου Σικελιανού)

Ναι, ζούμε στην "εποχή των τεράτων". Όμως το καινούριο δεν μπορεί παρά να γεννηθεί. Και θα γεννηθεί απ' όλους εμάς που δεν κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια, που αγανακτούμε, που εξεγειρόμαστε απέναντι στο φανατισμό, απέναντι στα βασανιστήρια, απέναντι στη βίαιη οπισθοδρόμηση  της κοινωνίας μας. Θα γεννηθεί απ' όλους εμάς που ακόμα μπορούμε να αμφισβητούμε, να δημιουργούμε, να σκεφτόμαστε, να ονειρευόμαστε.