Έφυγε μόνος. Ξημερώματα παραμονής της Παναγιάς. Για εκείνον, δεν βρέθηκε κάποιος Picasso να του χαρίσει ένα σκίτσο, δεν βρέθηκε κανείς να του αφιερώσει ένα τραγούδι, μια ταινία.
Έφυγε μόνος. Για το μετεμφυλιακό καθεστώς, εχθρός. Για το κόμμα του, για το οποίο έδωσε τη ζωή του, προδότης. Για όλους, επικίνδυνος.
Κι ήταν, πράγματι, επικίνδυνος. Αυτός, ένας τόσο ασυνήθιστος ήρωας, ο αδύνατος, ταλαιπωρημένος από τη φυματίωση και τις κακουχίες, δάσκαλος. Επικίνδυνος για όλους. Για την αυτοθυσία του, για την πίστη και την αφοσίωσή του, για την αξιοπρέπειά του. Που ακύρωνε κάθε έρεισμα του μετεμφυλιακού ολοκληρωτισμού και, ταυτόχρονα, φώτιζε, δια της αντιστίξεως, τις στρεβλώσεις και τα αδιέξοδα της κυρίαρχης τότε (και, σε μεγάλο βαθμό, και τώρα...) αντίληψης στο εσωτερικό του κομμουνιστικού κινήματος. Μια φιγούρα βγαλμένη λες κατευθείαν από αρχαία τραγωδία.
Είναι αυτή, η βαθιά ανθρώπινη πλευρά της ιστορίας του, που κάνει τη θυσία του τόσο πολύτιμη, τόσο ξεχωριστή. Και τον ίδιο, σύμβολο μιας Αριστεράς που ανατρέχει στις καλύτερες παραδόσεις της ανθρώπινης ιστορίας και ηθικής. Αν ο "σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία" ήταν και παραμένει το όραμα του σύγχρονου αριστερού κινήματος, η έμπρακτη, αδιάσπαστη ενότητα της αριστερής δράσης και σκέψης με το ήθος, είναι η δική του συνεισφορά.
* Αν ο καθένας που κάποτε βρήκε τον εαυτό του να "μεγαλώνει" (εντός κι εκτός εισαγωγικών) μέσα στην Αριστερά, έχει έναν τουλάχιστον πολιτικό "πατέρα" ή "μητέρα", τότε σίγουρα ο δικός μου πολιτικός "παππούς" (θα ήθελα να) είναι ο Νίκος Πλουμπίδης. Έστω και μέσα από μια εξαιρετικά τεθλασμένη κι απολύτως εκλεκτική γραμμή "συγγένειας". Κι αυτές οι γραμμές (που γράφτηκαν με ασυνήθιστη δυσκολία - τι να βρει κανείς να γράψει, αντάξιό του;) είναι μια απειροελάχιστη προσφορά στη μνήμη του, σήμερα 60 χρόνια μετά τη θυσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου