Για την ορκωμοσία του Περιφερειακού Συμβουλίου Θεσσαλίας

Το επικοινωνιακό παιχνίδι της Χ.Α. και η θεσμική "αμηχανία" (;) της επίσημης πολιτείας

Όπως έχει συμβεί και με άλλες ευκαιρίες στο παρελθόν (όπως, λόγου χάρη, κατά τη μεταγωγή των κρατουμένων βουλευτών της Χ.Α., Ν. Μιχαλολιάκου, Χρ. Παππά και Γ. Λαγού, στη Βουλή, προκειμένου να παραστούν και να τοποθετηθούν στη συζήτηση περί της άρσης της ασυλίας τους), η Χ.Α. επωφελήθηκε της χθεσινής ορκωμοσίας του Περιφερειακού Συμβουλίου Θεσσαλίας και της μεταγωγής του - επίσης κρατούμενου - Π. Ηλιόπουλου, προκειμένου να ορκιστεί, για να δημιουργήσει ένα ανατριχιαστικό πολιτικό σόου.

Είναι σαφές ότι η Χ.Α. σκοπεύει να αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία προκειμένου να δημιουργήσει εντυπώσεις και πολιτικά γεγονότα, με αφορμή την προφυλάκιση ορισμένων εκ των βουλευτών και στελεχών της. Προσπαθεί να δημιουργήσει το προφίλ πολιτικών κρατουμένων, "μαρτύρων" της ναζιστικής ιδεολογίας, τους οποίους περιδεές ένα υποτιθέμενο "σύστημα" επιδιώκει να αποκλείσει από την κανονική συμμετοχή τους στην πολιτική ζωή.

Από τα κλάματα του βουλευτή Μπούκουρα από το βήμα της Βουλής, μέχρι τη χθεσινή επιλογή του Π. Ηλιόπουλου να ορκιστεί αγκαλιά με τη λίγων μηνών κόρη του, είναι προφανές ότι, από την πλευρά της, η Χ.Α. έχει χαράξει μία επωφελή για την ίδια στρατηγική, "εξανθρωπισμού" της εικόνας των στελεχών της.

Άλλωστε, αξιοποιώντας το θεσμικό κενό που δημιουργεί η πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα συνθήκη του εγκλεισμού μεγάλου αριθμού βουλευτών και στελεχών ενός κοινοβουλευτικού κόμματος, η Χ.Α. έχει επιτύχει να φέρει την οργανωμένη πολιτεία σε μία ορισμένη αμηχανία.

Ναι, τυπικά, δεν μπορούσε να απαγορευτεί στους χρυσαυγίτες περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους να ορκιστούν, από τη στιγμή που δεν έχουν εκπέσει του αξιώματός τους και δεν έχουν στερηθεί τα πολιτικά τους δικαιώματα.

Μήπως όμως, εν προκειμένω, αν πράγματι ήθελε να εμποδίσει το χρυσαυγίτικο "σόου", η κυβέρνηση μπορούσε να χωρέσει μέσα στις χιλιάδες τροποποιήσεις που επιφέρει καθημερινά στο σύνολο της νομοθεσίας μία μικρή προσθήκη στον "Καλλικράτη"; Ότι "σε περίπτωση που κάποιος εκλεγείς δημοτικός ή περιφερειακός σύμβουλος δεν μπορεί να παραστεί στην ορκωμοσία του Δημοτικού/Περιφερειακού Συμβουλίου λόγω υποχρεωτικής παραμονής του σε νοσηλευτικό, σωφρονιστικό ή άλλο ίδρυμα, αυτός ορκίζεται ενώπιον του Δημάρχου/Περιφερειάρχη, ο οποίος μεταβαίνει ειδικώς προς το σκοπό αυτό στην έδρα του ως άνω ιδρύματος".

Και, μήπως, τελικά δεν ήθελε, ακριβώς για να επιτρέψει στη Χ.Α. να ξεδιπλώσει την επικοινωνιακή στρατηγική της, προσβλέποντας ακριβώς στη δημιουργία μίας πιο "ανθρώπινης" ή πιο "σοβαρής" Χ.Α., με την οποία θα μπορούσε ίσως να συνεργαστεί στη συνέχεια, αν δεν της "βγαίνουν" τα νούμερα;

Η απόπειρα περιθωριοποίησης του αντιφασιστικού κινήματος και της δημοκρατικής διαμαρτυρίας.

Κι αν αυτή η τουλάχιστον διστακτική και αμφίθυμη στάση έναντι της Χ.Α. είναι η μία πλευρά του νομίσματος, η άλλη - πολύ πιο ανησυχητική για το παρόν και το μέλλον της δημοκρατίας στη χώρα - είναι η ταυτόχρονη προσπάθεια περιθωριοποίησης, αν όχι ποινικοποίησης, του αντιφασιστικού κινήματος, ακόμα και της πιο ειρηνικής δημοκρατικής διαμαρτυρίας.

Η στάση της Αστυνομίας κατά τη χθεσινή ορκωμοσία του Περιφερειακού Συμβουλίου Θεσσαλίας - αλήθεια, εν προκειμένω ο επιχειρησιακός μηχανισμός της ΕΛΑΣ αυτονομήθηκε ή τελούσε σε συνεννόηση είτε με το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης είτε και με τον κ. Περιφερειάρχη; - είναι αποκαλυπτική. Τη στιγμή που απωθούσε με τη χρήση βίας τους συγκεντρωμένους πολίτες που διαμαρτύρονταν για την παρουσία της Χ.Α. στο Περιφερειακό Συμβούλιο και που επιθυμούσαν να παρακολουθήσουν την ορκωμοσία (αρκετοί άλλωστε εξ αυτών ήταν οι ίδιοι αιρετοί ή μέλη της οικογένειάς τους), τη στιγμή που  έκανε επιλεκτικό "face control" στην είσοδο του χώρου όπου γινόταν η (δημόσια και ανοιχτή προς κάθε πολίτη) ορκωμοσία, άφησε τους οπαδούς της Χ.Α. να εισέλθουν στο χώρο και να αμαυρώσουν μία διαδικασία που έχει - υποτίθεται - πανηγυρικό δημοκρατικό χαρακτήρα.

Κυρίως, όμως, ξενίζει η στάση της περιφερειακής αρχής και των υπολοίπων μελών του Περιφερειακού Συμβουλίου (πλην ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, που αποχώρησαν χωρίς να ορκιστούν μετά τα βίαια επεισόδια). Καμία ενόχληση για τη βία κατά των δημοκρατικών πολιτών, καμία ενόχληση για τα φιλοναζιστικά συνθήματα τη στιγμή της ορκωμοσίας, καμία αναφορά στους λόγους αποχής των περιφερειακών συμβούλων όλου του φάσματος της Αριστεράς από την τελετή. Σαν να μη συνέβη τίποτα...

Οι πολίτες που διαμαρτύρονταν, οι περιφερειακοί σύμβουλοι (αλλά και οι εκλεγέντες Δήμαρχοι Λάρισας και Τυρνάβου) που αποχώρησαν επιχειρήθηκε να αποσιωπηθούν, να τεθούν στο πολιτικό περιθώριο ως κάποιοι "υπερευαίσθητοι", αν όχι "ταραξίες", που είναι εξίσου (αν όχι περισσότερο) "ακραίοι" από τους ναζί.

Την ίδια ώρα που κάποιοι έξω από το χώρο της ορκωμοσίας δέχονταν την άκρως επιλεκτική και απολύτως απρόκλητη αστυνομική καταστολή, η διαδικασία στο εσωτερικό κυλούσε με χαμόγελα και τις ευλογίες των εκπροσώπων του κλήρου. Αλήθεια, πώς ένιωθαν οι περιφερειακοί σύμβουλοι (κυρίως εκείνοι που υποστηρίχθηκαν από δυνάμεις που επικαλούνται διαρκώς το περίφημο "συνταγματικό τόξο" - βλ. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά τους σε ένα θεσμό κατ' εξοχήν δημοκρατικό και λαϊκό, όπως η Αυτοδιοίκηση, υπό τις κραυγές και τις ιαχές των ναζί;

Και μερικά συμπεράσματα.

Προφανώς, αυτή η τάση θεσμικής "αναβάπτισης" της Χ.Α. και, αντίστροφα, περιθωριοποίησης των δημοκρατικών δυνάμεων που αντιδρούν δεν είναι τυχαία. Και δεν μπορεί κανείς να περιμένει ότι θα ανακοπεί από μόνη της, επαφιόμενος στις δημοκρατικές ευαισθησίες είτε των κομμάτων της συγκυβέρνησης (που αποδεικνύεται πως είναι εξαιρετικά "ελαστικές" και υπαγορεύονται από ιδιοτελή κίνητρα), είτε πολλώ δε μάλλον σε μηχανισμούς όπως η Αστυνομία.

Είναι λοιπόν καιρός να συζητήσει σοβαρά τον προσανατολισμό του όλο αυτό το φάσμα δυνάμεων που προσδιορίζονται στο δημοκρατικό, στον αριστερό, στον αντιφασιστικό (αφήνω τελευταίο, ως λιγότερο δόκιμο κατά τη γνώμη μου, τον εξ αντιδιαστολής αυτοπροσδιορισμό). Να αναζητήσει τους τρόπους εκείνους που θα του επιτρέψουν να διεκδικήσει τη θέση του στο προσκήνιο και στο κέντρο της πολιτικής ζωής. Να αποδείξει πως η Αριστερά, σε όλες τις της εκφράσεις, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί με συνέπεια, σταθερότητα και αποφασιστικότητα να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία, ακόμα και στη σημερινή, αστική της μορφή. Να απομονώσει ουσιαστικά, θεσμικά και συμβολικά τους ναζί και να ακυρώσει την προσπάθειά τους να "θυματοποιηθούν". Να απευθυνθεί, τέλος, στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Γιατί μόνο εκείνοι - κι όχι, όπως αποδείχθηκε, οι πάσης φύσεως "παράγοντες" - μπορούν να υπερασπιστούν πραγματικά και αποτελεσματικά τους δημοκρατικούς θεσμούς.