Σαν αρχαία τραγωδία

“Το ερώτημα αν κάποιος υπακούει στον νόμο και στο δίκαιο είναι αρχέγονο. Από την εποχή του Κρέοντα και της Αντιγόνης”. Έτσι επέλεξε να απαντήσει ο Δήμαρχος Χαλανδρίου στις κραυγές όσων επιμένουν ότι “ο νόμος είναι νόμος” και θα εφαρμοστεί πάση θυσία στην περίπτωση των χιλιάδων εργαζομένων σε Δήμους, Πανεπιστήμια και αλλού, των οποίων οι συμβάσεις εργασίας μετατράπηκαν από ορισμένου σε αορίστου χρόνου.

Καταρχήν, ο Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν έχει εξ ορισμού το νόμο με το μέρος του. Και όχι μόνο γιατί οι αναίτιες μαζικές απολύσεις με ποσοτικά και μόνο κριτήρια, στη βάση των μνημονιακών δεσμεύσεων, παραβιάζουν κατάφωρα την αρχή της νομιμότητας, της αποτελεσματικής και ορθολογικής συγκρότησης της δημόσιας διοίκησης, το δικαίωμα στην εργασία, στην ισότιμη συμμετοχή στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας και ούτω καθεξής. Όχι μόνο γιατί η διαδικασία της “εφόδου” ελεγκτικών κλιμακίων στους Δήμους παραβιάζει κατάφωρα τη συνταγματικά κατοχυρωμένη διοικητική τους αυτοτέλεια.

Εν προκειμένω, η νομιμότητα των κυβερνητικών αποφάσεων ελέγχεται, καθώς ο Υπουργός αποκρύπτει το γεγονός ότι στην πραγματικότητα ο “νόμος” που επικαλείται δεν είναι παρά η δική του αυθαίρετη απόφαση. Ακόμα και αυτό το άρθρο 42 του Ν. 4250/2014, που προβλέπει τον “επανέλεγχο” των συμβάσεων, δεν περιλαμβάνει παρά μόνο τη γενική κατεύθυνση. Για τα λοιπά, δηλαδή για τον τρόπο του ελέγχου, το βάθος χρόνου στο οποίο θα εκταθεί, τα κριτήρια κ.λπ. εξουσιοδοτείται ο ίδιος ο Υπουργός. Ο “νόμος” λοιπόν στην πραγματικότητα είναι αυτός που ο ίδιος μονομερώς και κατά το δοκούν θέσπισε εκδίδοντας τη σχετική Υπουργική Απόφαση, βάσει μίας ευρύτατης νομοθετικής εξουσιοδότησης που του παρείχε η οιονεί “αυτόματη” μνημονιακή πλειοψηφία –κατά παράβαση του συνταγματικού κανόνα που αποκλείει την εξουσιοδότηση προς τους Υπουργούς να νομοθετούν “εν λευκώ”.

Ούτε βέβαια και το δίκαιο είναι με το μέρος της κυβέρνησης. Η περιβόητη “συνέχεια του κράτους”, που τόσες φορές έχει χρησιμοποιηθεί ως “απειλή” για την Αριστερά και κάθε ριζοσπαστική, ανατρεπτική φωνή, εν προκειμένω δεσμεύει την παρούσα κυβέρνηση, να σεβαστεί τους κανόνες που το ίδιο το κράτος έθεσε, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο τους ερμήνευσε και τους εφάρμοσε επί μακρόν. Στην περίπτωση των συμβασιούχων, το κράτος νομοθέτησε μέσω του “διατάγματος Παυλόπουλου”. Το κράτος έθεσε τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία της μετατροπής. Το κράτος (και μάλιστα όχι ο Δήμαρχος ή ο Πρύτανης, αλλά το αδιάβλητο ΑΣΕΠ!) συγκέντρωσε και έλεγξε τα δικαιολογητικά. Το κράτος ερμήνευσε το νόμο. Το κράτος έκρινε ότι οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι κάλυπταν, πράγματι, “πάγιες και διαρκείς ανάγκες”. Το κράτος μετέτρεψε τις συμβάσεις τους και το ίδιο συνέχισε να τους απασχολεί, βάσει αυτών, για 3, 5 ή και 10 χρόνια κανονικά. Και τώρα, η κυβέρνηση αίφνης αποφασίζει ότι κακώς έγιναν όλα τα παραπάνω. Και απαιτεί να γυρίσουμε 20 χρόνια πίσω, στο 1994, και να ξαναδούμε από την αρχή, με “άλλο (μνημονιακό) μάτι” όλες τις συμβάσεις έκτοτε.

Και κυρίως, το δίκαιο δεν είναι με το μέρος της κυβέρνησης, γιατί τα ίδια δύο κόμματα που τη συναπαρτίζουν έχτισαν το Δημόσιο των συμβασιούχων, των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Γιατί οι δικές τους κυβερνήσεις χειρίστηκαν τη διαδικασία της μετατροπής των συμβάσεων μετά την έκδοση του ΠΔ 164/2004, με μεθοδεύσεις σε ορισμένες περιπτώσεις που μετέτρεψαν ένα αυτονόητο –νόμιμο και ηθικό– δικαίωμα των συμβασιούχων σε ακόμα μία ρουσφετολογική ομηρία.

Ούτε Κρέων λοιπόν είναι ο κ. Μητσοτάκης, ούτε βέβαια Αντιγόνη. Και είναι απολύτως κατανοητή η αντίδραση της κυβέρνησης στην επίκληση του μύθου των Λαβδακιδών από το Δήμαρχο Χαλανδρίου. Διότι, ο Σοφοκλής δια του χορού είναι σαφής : “νόμους παρείρων χθονὸς / θεῶν τ᾽ ἔνορκον δίκαν / ὑψίπολις· ἄπολις ὅτῳ τὸ μὴ καλὸν / ξύνεστι τόλμας χάριν” (“όποιος κρατεί τον ανθρώπινο νόμο / και του θεού το δίκιο, που όρκος το δένει φριχτός / πολίτης· αλήτης και φυγάς, / όποιος κλωσσάει τ᾽ άδικο, μακάρι και μ᾽ αποκοτιά” - μτφρ. Κ.Χ. Μύρη).