Δεν υπάρχει αμφιβολία. Όταν είσαι νέος (ειδικά δε αν είσαι και νέα, τόσο το καλύτερο) είσαι περιζήτητος. Από τότε που η νεολαία έγινε "της μόδας", δεν υπάρχει πολιτικός που δεν θα αναφερθεί στους "νέους μας" και δεν θα κάνει τουλάχιστον μία προεκλογική εμφάνιση με "χαλαρό", νεανικό και ει δυνατόν hi-tech στυλ. Και φυσικά, δεν υπάρχει συνδυασμός (ανεξαρτήτως του είδους των εκλογών) που δεν περιλαμβάνει νέους και νέες.
Την ίδια στιγμή βέβαια, πίσω από τα φώτα των εκλογών, τα illustration χαμόγελα και τα αναρίθμητα προεκλογικά parties, υπάρχει η πραγματική ζωή της νεολαίας. Ποια είναι αυτή;
"Διάβασε, να περάσεις σε μια καλή σχολή, να σπουδάσεις, να γίνεις άνθρωπος", μας έλεγαν. Και τρέχαμε εμείς από το πρωί μέχρι το βράδυ, σχολείο-φροντιστήριο-σπίτι και πάλι από την αρχή. Και περάσαμε. Και - έστω με στερήσεις των γονιών μας - σπουδάσαμε.
Και είμαστε 22, 25, 30 χρονών και έχουμε ένα βιογραφικό είκοσι σελίδων. Που όμως αναγκαζόμαστε να το κρύβουμε, για να βρούμε μια δουλειά (στην καλύτερη των περιπτώσεων των 592 ευρώ).
Και δεν ελπίζουμε σε τίποτα. Γιατί από πουθενά δεν υπάρχει προοπτική, λίγο φως. Και σηκωνόμαστε και φεύγουμε. Ευρώπη, Αμερική, ακόμα και στη μακρινή Κίνα, μήπως έχουμε καλύτερη τύχη εκεί.
Δεν είμαστε αδιάφοροι, δεν είμαστε απολίτικοι, όπως αρκετοί μας κατηγορούν. Ίσα ίσα, που προσπαθούμε με κόπο να βγούμε από το κυνήγι της με κάθε κόστος ατομικής επιτυχίας στο οποίο μας έμπλεξαν. Είμαστε βέβαια απογοητευμένοι. Οι μεγάλες ιδεολογίες και τα οράματα που συγκίνησαν τις προηγούμενες γενιές έπεσαν για πολύ καιρό σε ανυποληψία. Θα πρέπει να τις επανεφεύρουμε, να τις στήσουμε ξανά στα πόδια τους.
Δεν κοιμόμαστε όμως. Έχουμε τα μάτια και τ' αφτιά ορθάνοιχτα κι αφουγκραζόμαστε. Περιμένουμε. Στη σύντομη πορεία που έχουμε διαγράψει ως γενιά, το 'χουμε αποδείξει. Όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο ξυπνάμε, κινητοποιούμαστε και - μερικές φορές - νικάμε κιόλας. Αυτό κάναμε πριν από 4-5 χρόνια, όταν μπλοκάραμε την αναθεώρηση του άρθρου 16, αυτό κάναμε το Δεκέμβρη του 2008, όταν το άδικο μας έπνιξε.
Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Η πραγματική νεολαία. Αυτή που αγωνιά, που προβληματίζεται, που δεν βολεύεται. Όλη η κοινωνία περιμένει μια αφορμή, μια σπίθα, λίγη έμπνευση. Ας βγούμε λοιπόν εμείς μπροστά, ας κάνουμε την αρχή.
Έχουμε όπλο το θυμό μας. Ας μην τον σπαταλήσουμε. Ας βάλουμε το μυαλό και τη φαντασία μας να δουλέψει και θα βρούμε το δρόμο. Μέσα από κινηματικές, αλλά και θεσμικές πρωτοβουλίες, τοπικές και ευρύτερες, μπορούμε να χτίσουμε την ενότητα και την αλληλεγγύη που έχει ανάγκη ο κόσμος στην Ελλάδα του σήμερα.
Η επόμενη Κυριακή, θα είναι μόνο η αρχή. Από τη Δευτέρα, σηκώνουμε τα μανίκια και ξεκινάμε. Καλό αγώνα να 'χουμε.
Την ίδια στιγμή βέβαια, πίσω από τα φώτα των εκλογών, τα illustration χαμόγελα και τα αναρίθμητα προεκλογικά parties, υπάρχει η πραγματική ζωή της νεολαίας. Ποια είναι αυτή;
"Διάβασε, να περάσεις σε μια καλή σχολή, να σπουδάσεις, να γίνεις άνθρωπος", μας έλεγαν. Και τρέχαμε εμείς από το πρωί μέχρι το βράδυ, σχολείο-φροντιστήριο-σπίτι και πάλι από την αρχή. Και περάσαμε. Και - έστω με στερήσεις των γονιών μας - σπουδάσαμε.
Και είμαστε 22, 25, 30 χρονών και έχουμε ένα βιογραφικό είκοσι σελίδων. Που όμως αναγκαζόμαστε να το κρύβουμε, για να βρούμε μια δουλειά (στην καλύτερη των περιπτώσεων των 592 ευρώ).
Και δεν ελπίζουμε σε τίποτα. Γιατί από πουθενά δεν υπάρχει προοπτική, λίγο φως. Και σηκωνόμαστε και φεύγουμε. Ευρώπη, Αμερική, ακόμα και στη μακρινή Κίνα, μήπως έχουμε καλύτερη τύχη εκεί.
Δεν είμαστε αδιάφοροι, δεν είμαστε απολίτικοι, όπως αρκετοί μας κατηγορούν. Ίσα ίσα, που προσπαθούμε με κόπο να βγούμε από το κυνήγι της με κάθε κόστος ατομικής επιτυχίας στο οποίο μας έμπλεξαν. Είμαστε βέβαια απογοητευμένοι. Οι μεγάλες ιδεολογίες και τα οράματα που συγκίνησαν τις προηγούμενες γενιές έπεσαν για πολύ καιρό σε ανυποληψία. Θα πρέπει να τις επανεφεύρουμε, να τις στήσουμε ξανά στα πόδια τους.
Δεν κοιμόμαστε όμως. Έχουμε τα μάτια και τ' αφτιά ορθάνοιχτα κι αφουγκραζόμαστε. Περιμένουμε. Στη σύντομη πορεία που έχουμε διαγράψει ως γενιά, το 'χουμε αποδείξει. Όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο ξυπνάμε, κινητοποιούμαστε και - μερικές φορές - νικάμε κιόλας. Αυτό κάναμε πριν από 4-5 χρόνια, όταν μπλοκάραμε την αναθεώρηση του άρθρου 16, αυτό κάναμε το Δεκέμβρη του 2008, όταν το άδικο μας έπνιξε.
Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Η πραγματική νεολαία. Αυτή που αγωνιά, που προβληματίζεται, που δεν βολεύεται. Όλη η κοινωνία περιμένει μια αφορμή, μια σπίθα, λίγη έμπνευση. Ας βγούμε λοιπόν εμείς μπροστά, ας κάνουμε την αρχή.
Έχουμε όπλο το θυμό μας. Ας μην τον σπαταλήσουμε. Ας βάλουμε το μυαλό και τη φαντασία μας να δουλέψει και θα βρούμε το δρόμο. Μέσα από κινηματικές, αλλά και θεσμικές πρωτοβουλίες, τοπικές και ευρύτερες, μπορούμε να χτίσουμε την ενότητα και την αλληλεγγύη που έχει ανάγκη ο κόσμος στην Ελλάδα του σήμερα.
Η επόμενη Κυριακή, θα είναι μόνο η αρχή. Από τη Δευτέρα, σηκώνουμε τα μανίκια και ξεκινάμε. Καλό αγώνα να 'χουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου