ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

SOLIDARITE AVEC LES SANS-PAPIERS!!

(Σύνθημα υπέρ των μεταναστών

χωρίς χαρτιά από τις κινητοποιήσεις

των γάλλων εργαζομένων)

Και ξαφνικά...ως να μην συνέβαινε τίποτα άλλο στην Ελλάδα, καμία κρίση, ανεργία και φτώχεια, σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων βρέθηκαν να ασχολούνται με την «κατάληψη» της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ από τους 300 περίπου μετανάστες εργάτες που έφτασαν στην Αθήνα από την Κρήτη και οι οποίοι ξεκινούν απεργία πείνας ζητώντας τη νομιμοποίησή τους. Ζητάνε δηλαδή το αυτονόητο δικαίωμα του να είναι «υπαρκτοί», «ορατοί» για το κράτος στο οποίο ζουν και εργάζονται. Να έχουν χαρτιά. Να μην τους κυνηγάνε, να μην τους διώχνουν όποτε θέλουν από τη δουλειά, ακόμα και χωρίς να τους πληρώσουν, απειλώντας να τους καταδώσουν στην αστυνομία, να μπορούν να νοικιάσουν ένα σπίτι, να έχουν περίθαλψη.
Ως προς το δίκαιο των αιτημάτων τους, λοιπόν, δεν χωράει καμία αμφιβολία. Άλλωστε, ελάχιστοι από όσους επιτέθηκαν στην προσπάθειά τους τόλμησαν να αμφισβητήσουν ευθέως το περιεχόμενο των αιτημάτων τους, αλλά εξαπέλυσαν εντονότατη επίθεση όχι μόνο εναντίον των απεργών πείνας, αλλά και όλων των φορέων και συλλογικοτήτων που συμμετέχουν στην Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης, ακόμα και των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων που δήλωσαν την υποστήριξή τους στο εγχείρημα, με αφορμή το γεγονός ότι οι μετανάστες στεγάζονται σε μία από τις δύο πτέρυγες της Νομικής της Αθήνας.

Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε με κάποιους προβληματισμούς που διατυπώθηκαν ως προς την ακολουθούμενη τακτική, λ.χ. σχετικά με το κατά πόσο η επιλογή του συγκεκριμένου χώρου ήταν δεδομένο ότι θα ενεργοποιήσει τα αντιδραστικά αντανακλαστικά μέρους της ελληνικής κοινωνίας ή σχετικά με το κατά πόσο δίνονται έτσι επιχειρήματα σε όσους τάσσονται υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Όμως, η απόφαση για το πώς θα οργανώσουν τον αγώνα τους ανήκει στους ίδιους τους μετανάστες και στην πρωτοβουλία αλληλεγγύης που τους στηρίζει. Και στο βαθμό που η επίθεση που δέχτηκαν ήταν κατά ένα μέρος άδικη και βασισμένη σε λαϊκισμούς και εξυπηρετούσε άλλου είδους πολιτικές σκοπιμότητες, πρέπει νομίζω να επισημανθούν ορισμένα ζητήματα.

Πρώτον, δεν πρόκειται για κατά κυριολεξία «κατάληψη». Η κινητοποίηση των μεταναστών ήταν γνωστή, είχε δημοσιευτεί σε πολλά έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ και είχε γνωστοποιηθεί στις πρυτανικές κλπ. αρχές του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επιπλέον, είχε προηγηθεί Γενική Συνέλευση του Σ.Φ. Νομικής, η οποία αποφάσισε με ομόφωνο ψήφισμά της να στεγάσει και να συνδράμει τον αγώνα των μεταναστών, αλλά και σχετική απόφαση του Δ.Σ. του συλλόγου στις 24/11, η οποία υπογράφεται από τις παρατάξεις ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ και η οποία καταδικάζει το ιδιότυπο lock out που επέβαλε η Κοσμητεία της Σχολής, αποφασίζοντας να κλείσει τη σχολή, αναβάλλοντας μάλιστα τη διεξαγωγή των εξετάσεων που είχαν προγραμματιστεί και οι οποίες με κανέναν τρόπο δεν παρεμποδίζονταν από την παρουσία των μεταναστών σε άλλη πτέρυγα της Νομικής.

Δεύτερον, οι απεργοί πείνας στεγάζονται στην υπό ανακαίνιση πτέρυγα της Νομικής Σχολής, η οποία είναι κλειστή εδώ και περίπου 4 χρόνια (ενώ η πτέρυγα που είναι σήμερα σε λειτουργία ήταν προηγουμένως κλειστή για πολλά χρόνια). Όποιος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης γνωρίζει ότι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ΑΕΙ (ιδίως του κέντρου της Αθήνας – Νομική, Π. Χημείο, «κάτω» Πολυτεχνείο) είναι το κτηριακό ζήτημα. Κτήρια παλιά, με χώρους ακατάλληλους για διδασκαλία και τελείως ανεπαρκείς για τον αριθμό των φοιτητών που καλούνται να φιλοξενήσουν. Δεκάδες αποφάσεις Γ.Σ. και Δ.Σ. του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής και ισάριθμες πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια με θέμα την επίλυση του κτηριακού προβλήματος της Νομικής. Όποιος έχει δει φοιτητές να παρακολουθούν τις παραδόσεις όρθιοι ή καθιστοί στις σκάλες και στο πάτωμα, όποιος έχει αναγκαστεί να φύγει από το μάθημα γιατί δεν υπήρχε χώρος να καθίσει, μπορεί να καταλάβει πόση υποκρισία κρύβουν οι δηλώσεις της κ. Διαμαντοπούλου και όλων των υπόλοιπων «καλοθελητών», που έσπευσαν να διαβεβαιώσουν ότι ο ακαδημαϊκός προορισμός της Νομικής Σχολής υπονομεύεται από τη στέγαση των μεταναστών στο κλειστό κτήριο.

Τέλος, τα επιχειρήματα των πολεμίων της κινητοποίησης των μεταναστών περί πανεπιστημιακού ασύλου και ακαδημαϊκού ρόλου των πανεπιστημιακών σχολών, εγείρει ένα ακόμα ζήτημα. Ποιος είναι άραγε ο κοινωνικός ρόλος των επιστημόνων; Οφείλουν ή όχι να πάρουν θέση – όπως και έπραξαν – οι φοιτητές της νομικής, οι αυριανοί νομικοί επιστήμονες της χώρας, σε σχέση με ένα τόσο σπουδαίο κοινωνικό, ηθικό, αλλά και νομικό ζήτημα, όπως η νομιμοποίηση των εργατών μεταναστών; Τι πρέπει να τους μάθει το πανεπιστήμιο, να κλείνουν τα μάτια ή να υπερασπίζονται - ως πολίτες και ως νομικοί - τους αδύναμους; Τι πανεπιστήμια θέλουμε; Ξεκομμένα από τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα, «αποστειρωμένα», που να παράγουν τεχνοκράτες, πρόθυμους να θέσουν τις γνώσεις τους στην υπηρεσία των εκάστοτε οικονομικά και πολιτικά ισχυρών; Ή πανεπιστήμια που να ζουν και να ανασαίνουν μέσα στην κοινωνία και να παράγουν επιστήμονες κοινωνικά ευαίσθητους, που με τις γνώσεις τους, αλλά και την επιστημονική και κοινωνική τους συνείδηση, θα συμβάλλουν στην επίλυση των σοβαρότατων προβλημάτων και στην πραγματική πρόοδο όλης της κοινωνίας; Γιατί δηλαδή έρχεται σε αντίθεση με το επιστημονικό έργο και τη διδασκαλία που λαμβάνει χώρα στη Νομική Σχολή, η στήριξη που παρέχει ο σύλλογος φοιτητών στον αγώνα των μεταναστών απεργών πείνας;

Αυτά τα επιμέρους ζητήματα, πλάι στο τεράστιο κοινωνικό - και ανθρώπινο, μην ξεχνιόμαστε - θέμα της νομιμοποίησης των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, πρέπει να τα σκεφτούν όλοι, πριν βγουν την επόμενη φορά να περιφέρουν το λαϊκισμό τους στα κανάλια...