"...με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις"

Όχι, δε θα τραγουδήσουμε Σαββόπουλο. Μ’ αυτά τα λόγια έκλεισε την εισήγησή του ένας από τους ομιλητές σε πρόσφατο συνέδριο με θέμα το εργατικό δίκαιο στον 21^ο αιώνα.

Σήμερα που από όλες τις πλευρές ακούγεται περί κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος, περί λύσης του κοινωνικού συμβολαίου της Μεταπολίτευσης, περί κρίσης αξιών, περί κλονισμού της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς, σπουδαίο ρόλο στην επανάκτηση μέρους αυτής της εμπιστοσύνης καλείται να παίξει η δικαιοσύνη και όλοι όσοι – από διάφορες θέσεις – την υπηρετούν. Τώρα, που τα προβλήματα οξύνονται, που οι κοινωνικές αντιθέσεις γίνονται ανάγλυφες, καλείται να πάρει θέση και να παίξει τον κοινωνικό της ρόλο, να υπερασπίζεται τους αδύναμους και να αποκαθιστά τις αδικίες.

Ας δούμε μερικά μόνο παραδείγματα : Τη στιγμή που ο θεσμός της εκ περιτροπής απασχόλησης καταλήγει στο να απασχολείται κανείς μόλις μία μέρα την εβδομάδα, λαμβάνοντας το 20% του προηγούμενου μισθού του, ο εκάστοτε λειτουργός της δικαιοσύνης θα καταγγείλει αυτή την ιδιότυπη ομηρία ως κατ’ ουσίαν αντισυνταγματική ή θα κρίνει τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές; Τη στιγμή που διαδηλωτές – ασκώντας τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους, της απεργίας, της συνάθροισης, της διαμαρτυρίας – ξυλοκοπούνται από αστυνομικούς μέχρι θανάτου, θα πρωτοστατήσει στη μάχη για την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και την τιμωρία των ενόχων ή θα παραπέμπει όσους αγωνίζονται σε κακουργιοδικεία; Τη στιγμή που χιλιάδες δανειολήπτες κινδυνεύουν να χάσουν τη μοναδική περιουσία, ένα σπίτι, που κατάφεραν να αποκτήσουν με τη σκληρή δουλειά μιας ζωής, γιατί δεν μπορούν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, θα σταθεί στο πλευρό τους ή θα νομιμοποιήσει τους ληστρικούς όρους των τραπεζικών δανείων, τα περίφημα «ψιλά γράμματα»; Τη στιγμή που χιλιάδες μετανάστες στερούνται και των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επιχειρείται να μετατραπούν σε εξιλαστήρια θύματα, θα καταγγείλει το θεσμικό πλαίσιο που τους αντιμετωπίζει ως αντικείμενα και όχι ως ανθρώπινες υπάρξεις, με αξιοπρέπεια και με δικαιώματα ή θα τους στερήσει το άσυλο, τα χαρτιά, τη ζωή; Τη στιγμή, από την άλλη πλευρά, που η δυσωδία των σκανδάλων έχει πνίξει τα πάντα, θα φροντίσει για την παραδειγματική τιμωρία όσων εμπλέκονται ή θα τους αφήσει «να βγουν λάδι», ενισχύοντας την εντύπωση των πολιτών ότι υπάρχει δικαιοσύνη «δύο ταχυτήτων»;

Τώρα που για πρώτη φορά μετά την Μεταπολίτευση τίθενται σε αμφισβήτηση σχεδόν όλα τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, τώρα που η κοινωνία πληρώνει ακριβά για όσα η ίδια ελάχιστα έφταιξε, τώρα που τίθενται εν αμφιβόλω όλοι οι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί, τώρα που οι κοινωνικοί αγώνες αμφισβητούν το παλιό πολιτικό σκηνικό και αναδεικνύουν την ανάγκη για μια δικαιότερη κοινωνική συγκρότηση, με πραγματικά δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, γνήσιο συνδικαλιστικό κίνημα, προοδευτικούς θεσμούς και κανόνες, καιρός να αναλάβει και η δικαιοσύνη τον κοινωνικό της ρόλο. Να πάψει να είναι τόσο...τυφλή και να διαλέξει «με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει». Μόνο έτσι μπορεί να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών και να αντιπαρατάξει το δίκιο στο σύγχρονο παραλογισμό.