Γράφοντας την ιστορία του μέλλοντος...

Ακούγοντας τους εσωκομματικούς υπερασπιστές του πρωθυπουργού να κάνουν ανεπίτρεπτες συγκρίσεις με τα «Ιουλιανά» του 1965 και αποφεύγοντας να οργιστώ καλοκαιριάτικα, αποφάσισα να αντιμετωπίσω το θέμα από την «ανάλαφρη» πλευρά της ιστορικής ειρωνείας.
Ξεφύλλισα τα βιβλία που αφορούσαν την περίοδο εκείνη. Αναρωτήθηκα. Τι θα γράφουν άραγε τα βιβλία των παιδιών μου για τον Ιούνιο του 2011; Ορίστε μερικά (φανταστικά ως προς το δεύτερο σκέλος) αποσπάσματα :

«Ιούλιος 1965 : Έχοντας λάβει στις εκλογές του 1963 ποσοστό 53% και 171 έδρες, στην κυβέρνηση βρισκόταν η “Ένωση Κέντρου”, με αρχηγό και πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος οδηγήθηκε σε παραίτηση, με αφορμή την αντισυνταγματική άρνηση του τότε βασιλιά να υπογράψει το διάταγμα για την ανάληψη των καθηκόντων του υπουργού Εθνικής Άμυνας από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Με την ανεπίτρεπτη επέμβαση του βασιλιά, επιχειρήθηκε να αλλοιωθεί η λαϊκή βούληση και να συγκροτηθεί κυβέρνηση αρεστή στο παλάτι, με τη στήριξη της αντιπολίτευσης και κάποιων βουλευτών της “Ένωσης Κέντρου”. Με πρωταγωνιστή της “αποστασίας” – όπως χαρακτηρίστηκε – και τον μετέπειτα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, μεταξύ άλλων, ο βασιλιάς πέτυχε τότε την επιδίωξή του, παρά τις μεγάλες κινητοποιήσεις των δημοκρατικών πολιτών, που υπερασπιζόταν τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας, με κεντρικό σύνθημα το “1-1-4”, το οποίο χαρακτήρισε όλη εκείνη την ταραγμένη δεκαετία και παρέπεμπε στο ακροτελεύτιο άρθρο του τότε Συντάγματος. Για πολλούς αναλυτές, η συνταγματική αυτή εκτροπή του 1965 αποτέλεσε έναν από τους βασικούς παράγοντες που άνοιξαν την πόρτα στη Χούντα του 1967.»

[…]

«Ιούνιος 2011 : Ένα χρόνο μετά την υπογραφή “μνημονίου” με τους διεθνείς δανειστές της Ελλάδας, με το οποίο η χώρα τέθηκε σε καθεστώς σκληρής λιτότητας, πρωθυπουργός – εκλεγμένος υπό το δίλημμα “σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα”, το οποίο εύκολα επέλυσε υπέρ της βαρβαρότητας – ήταν ο εγγονός του παλαιού πρωθυπουργού, “Γιωργάκης” (όπως καθιερώθηκε για να ξεχωρίζει από τον πρόγονό του) Παπανδρέου. Η κυβέρνηση, έχοντας επανειλημμένα παραβιάσει τη δημοκρατική και συνταγματική νομιμότητα, βρισκόταν σε δεινή θέση και αρκετοί βουλευτές της είχαν αρχίσει να διατυπώνουν επιφυλάξεις ως προς την ασκούμενη πολιτική, την ίδια στιγμή που άλλα μικρότερα κόμματα, με αρχηγούς τους Γ. Καρατζαφέρη και Ντ. Μπακογιάννη (κόρη του παλαιού “αποστάτη”, Κ. Μητσοτάκη) έτειναν χείρα βοηθείας στον πρωθυπουργό, υπερασπιζόμενοι την πολιτική του “μνημονίου”. Ο λαός, αγανακτισμένος από τα οικονομικά μέτρα, πραγματοποιούσε εναντίον της κυβέρνησης μαζικές συγκεντρώσεις στις πλατείες, με σύνθημα “πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από ‘δω”. Ο πρωθυπουργός, μην αντέχοντας το ενδεχόμενο να διαψεύσει την εμπιστοσύνη των διεθνών προϊσταμένων του, υπέβαλε την παραίτησή του – κατά λάθος και ελλείψει βασιλιά – στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος και την έκανε δεκτή. Τελικώς, στελέχη του ΠΑΣΟΚ άλλαξαν γνώμη στον πρωθυπουργό, ενώ με τις δηλώσεις τους – παραγνωρίζοντας την έλλειψη λαϊκής στήριξης στην κυβέρνηση – χαρακτήριζαν “αποστάτες” όσους βουλευτές του κόμματός τους δήλωναν τη διαφωνία τους με την κυβερνητική πολιτική. Η κρίση αποσοβήθηκε, όταν ο πρωθυπουργός, έχοντας επιστρέψει στα καθήκοντά του, πραγματοποίησε ανασχηματισμό, εντάσσοντας στην κυβέρνηση πολλούς από τους επίδοξους “αποστάτες”, οι οποίοι πείστηκαν έτσι για την ορθότητα των πολιτικών επιλογών του.»

Ευτυχώς, το βιβλίο αυτό δεν έχει γραφτεί ακόμη. Το τέλος της ιστορίας μένει ανοιχτό. Το Σύνταγμα άλλαξε, το τελευταίο του άρθρο είναι το 120. Και παρ’ όλο που η αρίθμησή του δεν προσφέρεται για να γίνει σύνθημα, το δικαίωμα και η υποχρέωση αντίστασης εναντίον κάθε προσβολής του Συντάγματος και της Δημοκρατίας παραμένει. Θα γράψουν άραγε οι «αγανακτισμένοι», τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι, η νεολαία του Ιουνίου του 2011 τη δική τους ιστορία...;