Η έκταση και η ένταση της πρόσφατης εγκληματικής δραστηριότητας της Χρυσής Αυγής είναι οπωσδήποτε ανησυχητική, αφού πλέον η εν λόγω φασιστική συμμορία έχει επεκτείνει τις επιθέσεις της τόσο γεωγραφικά, πολύ πέρα από το κέντρο της Αθήνας (Ραφήνα, Μεσολόγγι και αλλού), όσο και ως προς τα θύματά της, που πλέον δεν είναι μόνο μετανάστες, αλλά και ομοφυλόφιλοι, μικροπωλητές που δεν περνάνε επιτυχώς τον «έλεγχο» των χρυσαυγιτών και όποιος άλλος βρεθεί στο δρόμο τους.
Το πρώτο συμπέρασμα που βγάζει κανείς είναι ότι η Χ.Α. έχει πλέον εγκαταλείψει την προσπάθεια να εμφανιστεί, έστω επιφανειακά, ως «νομιμόφρων» δύναμη, αφού πλέον οι βίαιες δράσεις της εκδηλώνονται πια ανοιχτά και επίσημα, αφού για παράδειγμα βουλευτές της εξαγγέλλουν δημόσια την πρόθεσή τους να επιτεθούν και σε άλλες υπαίθριες αγορές (λ.χ. Λάρισα).
Το δεύτερο ανησυχητικό που πρέπει κανείς να επισημάνει είναι η απήχηση ορισμένων από τις δράσεις της Χ.Α. στα πιο ανασφαλή και φτωχά στρώματα του πληθυσμού, όπως λόγου χάρη η στήριξη του συλλόγου των μικροπωλητών στα πρόσφατα επεισόδια στη Ραφήνα, ενώ παράλληλα ο φασισμός «θεσμοποιείται», αφού χάρη στην κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση, η Χ.Α. γίνεται επίσημος συνομιλητής και προσκεκλημένος ακόμα και δημόσιων φορέων (βλ. την περίπτωση του δημάρχου Χορτιάτη).
Το τρίτο, και ίσως κρισιμότερο, ζήτημα που ανακύπτει, είναι το γεγονός ότι η Χ.Α. αναλαμβάνει σε μεγάλο βαθμό να υποκαταστήσει τις συγκροτημένες κρατικές και κοινωνικές δομές, όπως η αστυνόμευση ή η κοινωνική αλληλεγγύη, όπου αυτές απουσιάζουν ηθελημένα ή καταρρέουν υπό το βάρος της ασκούμενης πολιτικής, γεγονός που αυξάνει σημαντικά την απήχησή της. Η ανικανότητα και συχνά η αδιαφορία (ή η προσχηματική έκφραση ανησυχίας) από την πλευρά της πολιτείας, η συχνά εκκωφαντική απουσία της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, η διάλυση της κοινωνικής συνοχής λόγω της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού που γεννούν τα Μνημόνια, αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» των φασιστών.
Η απάντηση στην τρομακτική έξαρση της φασιστικής βίας δεν μπορεί παρά να είναι πολύπλευρη και να περιλαμβάνει δράσεις για την αποκατάσταση του διαρρηγμένου κοινωνικού ιστού, ιστορικές και ιδεολογικές παρεμβάσεις προκειμένου να απονομιμοποιηθεί αξιακά η παράδοση του νεοφασισμού, αλλά και ευρύτατες θεσμικές και νομικές πρωτοβουλίες, με στόχο την υπεράσπιση του δημοκρατικού κεκτημένου. Και αν σε όλα αυτά αυτονόητα θα πρωτοστατήσει η Αριστερά, τέτοιες πρωτοβουλίες απέναντι σε έναν αναμφισβήτητα πλέον επικίνδυνο αντίπαλο δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν και να πετύχουν χωρίς τη σύμπηξη ενός ανοιχτού δημοκρατικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου, με όλες τις διατεθειμένες να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του φασιστικού κινδύνου δυνάμεις.
Με τη σημείωση, βέβαια, ότι ο αγώνας για την ανατροπή των Μνημονίων και η μάχη κατά του φασισμού είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν μπορεί κανείς να είναι «αντιμνημονιακός» και να δηλώνει ότι υπερασπίζεται τους πολίτες, όταν υποθάλπει φασιστικά φαινόμενα. Και δεν μπορεί να δηλώνει υπερασπιστής της δημοκρατικής νομιμότητας, όταν στηρίζει την πολιτική που γεννά τη φτώχεια, τη βία και την αντικοινωνικότητα και στρώνει το δρόμο στον εκφασισμό της κοινωνίας.
* Το κείμενο γράφτηκε για το ecoleft.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου