Τι μας ενοχλεί στη Χρυσή Αυγή;

Σίγουρα, το «φαινόμενο Χρυσή Αυγή» έχει προκαλέσει – εύλογα – την ανησυχία, το φόβο, την αμηχανία κάθε ανθρώπου που αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερός», «προοδευτικός» ή «δημοκράτης». Η αγωνία δε να αποτρέψουμε τους γύρω μας από το να πέσουν στην «παγίδα» της Χ.Α., μας οδηγούν στο να επιστρατεύουμε κάθε δυνατό επιχείρημα. Κατηγορούμε τους χρυσαυγίτες ως παγανιστές (για να πείσουμε τους χριστιανούς), ως νοσταλγούς της γερμανικής κατοχής (για να πείσουμε τους πιο... «πατριώτες»), ως «τζάμπα μάγκες» που τα βάζουν με τους αδύναμους εκ του ασφαλούς (για να πείσουμε τους οργισμένους «πιτσιρικάδες») και πάει λέγοντας. Ασφαλώς, οι χρυσαυγίτες είναι όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμα χειρότερα. Επιτέλους όμως, ας ξεκαθαρίσουμε, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, τι είναι τελικά αυτό που μας ενοχλεί στη Χ.Α.;

Είναι βέβαια τόσο πολλά αυτά που μας ενοχλούν στη Χ.Α. – από τα τελείως «αισθητικά» ζητήματα, όπως τα άθλια ελληνικά τους, μέχρι τα πλέον ουσιαστικά, όπως ο απροκάλυπτος φασισμός τους – ποιο είναι όμως το κύριο;

Μήπως μας ενοχλεί ότι η Χ.Α. δέρνει τα μέλη και τα στελέχη της Αριστεράς – βουλευτές ή μη;

Οι χρυσαυγίτες δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι μόνοι που επιστρατεύουν τη φυσική βία εις βάρος των αριστερών. Πριν τους χρυσαυγίτες ήταν η μετεμφυλιακή Δεξιά. Κι όμως, με πολλά από τα στελέχη της η Αριστερά συνυπήρξε στη μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική σκηνή, ακόμα και στις κυβερνήσεις συνεργασίας της περιόδου 1989-1990.

Πριν τους χρυσαυγίτες ήταν οι τραμπούκοι των – μπλε και πράσινης απόχρωσης – νεολαιών στα πανεπιστήμια, που είτε αυτοπροσώπως είτε επιστρατεύοντας μπράβους, δεν ήταν λίγες οι φορές που άσκησαν βία, ενίοτε και επικίνδυνη, εις βάρος των αριστερών φοιτητών. Και όμως, η Αριστερά συνυπήρξε μαζί τους στα Διοικητικά Συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων. Μάλιστα, ορισμένοι απ’ αυτούς, ιδίως οι «πράσινοι», σήμερα – έχοντας αποστασιοποιηθεί από το ακόμα και πρόσφατο παρελθόν τους – συνυπάρχουν μαζί μας στο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ. Και – πολύ σωστά – τους κάναμε συντρόφους μας.

Τότε; Μας ενοχλεί ότι η Χ.Α. δεν κάνει καλά τη δουλειά της, ότι δεν είναι αποτελεσματική στις παρακρατικές της δραστηριότητες;

Υποφέρουμε, όπως όλοι, από την εγκληματικότητα. Ξέρουμε όμως ότι η εγκληματικότητα δεν συνδέεται με τη μετανάστευση, αλλά με μία σειρά από άλλα κοινωνικά αίτια, τα οποία παλεύουμε να άρουμε. Και στην πάλη εναντίον της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, των κοινωνικών αδιεξόδων, της σχολικής διαρροής, της κοινωνικής βίας, που γεννούν την εγκληματικότητα, οι φασίστες δεν απουσιάζουν απλώς. Είναι ανεπιθύμητοι, γιατί βρίσκονται και οι ίδιοι στις ρίζες της αύξησης της εγκληματικότητας.

Και ξέρουμε επίσης ότι αποτελεί θεμελιώδη κατάκτηση όλων των σύγχρονων κοινωνιών να διαθέτουν ένα οργανωμένο συλλογικό σύστημα δίωξης των εγκληματιών, μέσα από μία ορισμένη κρατική διαδικασία και με εγγυήσεις που προστατεύουν την αντικειμενικότητα και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επομένως, δεν εκχωρούμε την ευθύνη της πάταξης της εγκληματικότητας σε καμία παρακρατική, φασιστική ή άλλη, συμμορία, αλλά απαιτούμε από το οργανωμένο κράτος, την αστυνομία και τη δικαιοσύνη, να κάνουν τη δουλειά τους.

Αυτό που μας ενοχλεί, είναι η ίδια η ύπαρξη, η ίδια η αφετηρία, η ίδια η ουσία της Χ.Α. Μας ενοχλεί ο πυρήνας της ιδεολογίας τους, η αποδοχή της ανισότητας, η άρνηση της αρχής ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι, έχουν λοιπόν τα ίδια απαράγραπτα δικαιώματα.

Άρα; Άρα δεν συζητάμε με τη Χ.Α. Και δεν την εγκαλούμε γι’ αυτά που κάνει ή δεν κάνει. Γιατί, απλούστατα, δεν θέλουμε να κάνει τίποτα. Το φασισμό θέλουμε να τον εξαλείψουμε από προσώπου γης. Με τους πολιτικούς χώρους μπορεί κανείς να συμφωνήσει, να διαφωνήσει, να ασκήσει κριτική, δομική ή στα επιμέρους, να συγκρουστεί, με δυο λόγια να τους αντιμετωπίσει πολιτικά – όσο σφοδρή και ανυποχώρητη και αν είναι η σύγκρουση. Με τους φασίστες όμως δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Είμαστε από άλλο σύμπαν.