Η - όχι και τόσο - "άδολη" αναλογική...

Διαχρονικό αίτημα της Αριστεράς όλων των ειδών και "αποχρώσεων" ήταν η εφαρμογή του αναλογικού εκλογικού συστήματος. Μετά από δεκαετίες λοιπόν επιχειρηματολογίας ότι η αναλογική θα ήταν καταστροφική για τη χώρα, διότι θα οδηγούσε σε ασταθείς και αδύναμες κυβερνήσεις, έρμαια των εύθραυστων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών και των ευαίσθητων συμμαχικών ισορροπιών, ω του θαύματος, τα κόμματα του (πρώην) "δικομματισμού" αίφνης ανακαλύπτουν τις αρετές του πλουραλισμού και της δημοκρατίας και προωθούν την εφαρμογή, από τις αμέσως επόμενες εκλογές, του εκλογικού συστήματος της "απλής και άδολης αναλογικής".

Οι στόχοι προφανείς και όχι και τόσο "άδολοι". Και όχι μόνο γιατί επιστρατεύεται ένα νομικό και μαθηματικό "τερτίπι" για να ανακόψει τη διαφαινόμενη αλλαγή και την άνοδο της Αριστεράς στην κυβέρνηση. Κυρίως το μη "άδολο" της επίκλησης της αναλογικής, το οποίο αφορά πρωτίστως - αλλά όχι αποκλειστικά - τα κόμματα που την επικαλούνται και είναι θέσει ή δυνάμει κυβερνητικά, έγκειται στο ότι στην συγκεκριμένη επίκληση υπάρχει ένα μεγάλο κενό.

Και για να αφήσουμε εκτός της προβληματικής το ΚΚΕ - το οποίο στο κάτω-κάτω, όπως έχει το δικαίωμα, δηλώνει ότι το ενδιαφέρει προς το παρόν τουλάχιστον η εκλογική μειοψηφία και έχει μία διαφορετική αντίληψη ως προς το πώς μπορεί να έρθει η Αριστερά και η εργατική τάξη στην εξουσία - ας δούμε λίγο εντός ποιου πλαισίου επικαλείται κάθε κόμμα την αναλογική :

Ο ΣΥΡΙΖΑ - κόμμα που φέρει de facto στο γενετικό του κώδικα τη σφραγίδα της συνεργασίας - δήλωνε και δηλώνει ξεκάθαρα πώς σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την όποια, μικρή ή μεγάλη, δύναμη του δοθεί βάσει της απλής αναλογικής. Δήλωνε καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής του και επιβεβαιώνει ρητά μέχρι και σήμερα ότι επιζητά - και το έχει αποδείξει έμπρακτα - τη συνεργασία και την ενότητα όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.

Τα υπόλοιπα όμως κόμματα - και κυρίως αυτά που συμμετέχουν ή διεκδικούν τη συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση της χώρας; Πόσο "άδολη" είναι η εκ μέρους τους επίκληση του αναλογικού εκλογικού συστήματος;

Και αν ο Αντώνης Σαμαράς αποκάλυψε κάποια στιγμή, αν και φαίνεται ότι τα εγκατέλειψε αργότερα, τα σχέδιά του για τη συγκρότηση μίας φιλελεύθερης ευρωπαϊκής παράταξης της...ευρύτερης κεντροδεξιάς (άσχετο αν με την ακραιφνώς δεξιά ρητορική και πρακτική του μάλλον στην ανοικοδόμηση της "δεξιάς πολυκατοικίας" δείχνει να στοχεύει), δεν ισχύει το ίδιο για τους άλλους δύο κυβερνητικούς εταίρους.

Το ΠΑΣΟΚ και, πολύ περισσότερο, η ΔΗΜΑΡ (που ειρήσθω εν παρόδω επανέφερε και το θέμα της απλής αναλογικής στην επικαιρότητα, με πρόσφατη δήλωση του προέδρου της, Φ. Κουβέλη), ωστόσο, οφείλουν να απαντήσουν - την επόμενη φορά που θα επικαλεστούν εκ νέου την απλή αναλογική - ποια είναι η πολιτική συμμαχιών τους, πώς σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν τις ψήφους που θα τους δώσουν οι πολίτες.

Διότι, χωρίς ρητή πολιτική δέσμευση των κομμάτων σχετικά με τις συγγένειές τους, τις πιθανές συνεργασίες τους και τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτουν για τη συμμετοχή τους ή τη στήριξη σε μία κυβέρνηση, η απλή αναλογική όχι μόνο "άδολη" δεν είναι, αλλά συνιστά τον πιο δόλιο τρόπο υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου και ανοιχτής ανατροπής της λαϊκής βούλησης. Το είδαμε εξάλλου να συμβαίνει μετά τις τελευταίες εκλογές με αυτή την κυβέρνηση "Φραγκενστάιν", η οποία προέκυψε από την τεχνητή συγκόλληση κομμάτων με διαφορετικές υποτίθεται πολιτικές κουλτούρες, τα οποία όμως είχαν και τα τρία κατέλθει στις εκλογές με το αίτημα της "επαναδιαπραγμάτευσης" των μνημονίων και "απαγκίστρωσης" από αυτά, και αποδείχθηκε - κόντρα στη βούληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών - η πιο ανάλγητη και ανυποχώρητη μνημονιακή κυβέρνηση.

Την επόμενη φορά λοιπόν που ο Φώτης Κουβέλης θα θελήσει να καταθέσει την πρότασή του για απλή αναλογική, πρέπει να έχει έτοιμη και την απάντηση : Με τι στόχο; Ποιοι πολιτικοί χώροι είναι οι "φυσικοί σύμμαχοι" της ΔΗΜΑΡ; Οι πολίτες, βέβαια, ξέρουν ήδη την απάντηση, την οποία άλλωστε βιώνουν καθημερινά, με τους υπουργούς της ΔΗΜΑΡ στην τρικομματική κυβέρνηση να αποδεικνύονται καθημερινά "βασιλικότεροι του βασιλέως" (βλ. λ.χ. Μανιτάκης). Όμως έχει ενδιαφέρον να το ακούσουμε ως επίσημη πολιτική συμμαχιών της ΔΗΜΑΡ και από τον Φώτη Κουβέλη.

Αναλογική, λοιπόν, ναι. Αλλά για να είναι "απλή" και "άδολη", για να μην καταλήγει σε κυβερνητικά τερατουργήματα που αλλοιώνουν ευθέως την επιλογή των πολιτών, πρέπει οι πολιτικές συγγένειες και οι ενδεχόμενες να προκύψουν συμμαχίες να είναι από πριν ξεκάθαρες.