Εσύ, Δάσκαλε, γιατί δεν έκανες απεργία;

Έδωσα πανελλαδικές εξετάσεις ακριβώς πριν 10 χρόνια. Όταν όλα (θεωρητικά) πήγαιναν καλά (το χρηματιστήριο ανέβαινε, οι Ολυμπιακοί Αγώνες πλησίαζαν, οι Αθήνα είχε αποκτήσει μετρό και σε λίγο θα τρώγαμε όλοι με χρυσά κουτάλια). Τίποτα, λοιπόν, δεν μπορούσε να διαταράξει το...γαλήνιο στρες των υποψήφιων φοιτητών.

Εξάλλου, οι δάσκαλοί μου - με εξαίρεση την απεργία που έκαναν εναντίον του ασφαλιστικού νομοσχεδίου Γιαννίτση, επί Σημίτη - δεν απεργούσαν. Όπως και κανένας άλλος, άλλωστε. Λογικά, λοιπόν, για τους σημερινούς "τηλεαστέρες", μπορείς να με πεις και τυχερή.

Σήμερα, όμως, η Αθήνα είναι άδεια. Γιατί κανένας από τους φίλους μου, όλους εμάς τους "επιτυχόντες" των πανελληνίων, δεν είναι πια εδώ. Άλλοι γύρισαν στους γονείς τους στην επαρχία - "τουλάχιστον να μην ξοδεύουμε λεφτά εδώ στην Αθήνα" - και άλλοι αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Κι ας έχουν γεμίσει τους τοίχους του πατρικού σπιτιού με πτυχία.

Σήμερα, πολλοί από τους ανθρώπους που ξέρω - ακόμα και όσοι έχουν (προς το παρόν τουλάχιστον) δουλειά - θεωρούν πολυτέλεια το μετρό του 1,40 €. Πάνε λοιπόν με τα πόδια στη δουλειά, κι ας επιστρατεύει όσο θέλει η κυβέρνηση τους εργαζόμενους του μετρό.

Σήμερα, οι γονείς μου - όπως και οι γονείς όλων - δεν μπορούν να βγουν στη σύνταξη, γιατί θα μείνουν ένα χρόνο χωρίς εισόδημα ή παίρνουν μια σύνταξη που δεν τους φτάνει ούτε εγγονάκια να ονειρευτούν. Κι ας έκαναν απεργία κατά του νόμου Γιαννίτση.

Σήμερα, από το "χαμόγελο της επιτυχίας" του καλοκαιριού του 2003 δεν έχει μείνει τίποτα, γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι πως σε λίγο θα έρθει και η σειρά μου για το ταμείο ανεργίας ή για κάποια κρύα χώρα του βορρά.

Σήμερα, λυπάμαι εκείνα τα παιδιά που ετοιμάζονται να περάσουν από την "κρεατομηχανή" των πανελληνίων. Γιατί το έχω παίξει το έργο και ξέρω πώς τελειώνει, είτε είσαι στους "επιτυχόντες" είτε όχι.

Δεν έχω λοιπόν τίποτα να πω στους σημερινούς καθηγητές, που αποφάσισαν να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Μακάρι οι μαθητές τους να είναι δίπλα τους.

Έχω όμως ένα "γιατί" που με βασανίζει, απέναντι στους δικούς μου καθηγητές, για τότε, πριν δέκα και δεκαπέντε χρόνια :

"Εσύ, Δάσκαλε, που τόσα ήξερες, που τόσα μας έμαθες, γιατί τότε, τότε που βλέπαμε ένα ένα τα λάθη και τα αδιέξοδα να συσσωρεύονται, δεν έκανες απεργία;".

Υ.Γ. Η Ελλάδα είναι μάλλον η μόνη χώρα, όπου η αποφοίτηση των δεκαοχτάχρονων παιδιών από το λύκειο και η είσοδός τους στο πανεπιστήμιο αποτελεί μείζον εθνικό θέμα κάθε χρόνο, ικανό να διαταράσσει την καθημερινότητα όχι μόνο των ίδιων αλλά και ολόκληρου του κοινωνικού τους περίγυρου, να ντύνει καθηγητές στο χακί, να μονοπωλεί την ειδησεογραφία και να απαιτεί παρέμβαση του πρωθυπουργού αυτοπροσώπως. Ας μας προβληματίσει λίγο (και) αυτό...