Οι εξεγέρσεις μπαίνουν σε μουσεία;

Πέρασαν μόλις 5 χρόνια. Πέντε χρόνια από εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη και όσα ακολούθησαν, βράδια και πρωινά, τις επόμενες μέρες και βδομάδες.

Μόλις πέντε χρόνια από τότε που βαδίζαμε μέσα από φωτιές, καπνούς και δακρυγόνα, φωνάζοντας το άδικο που μας έπνιγε πιο πολύ κι απ'τη βαριά ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας.

"Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες. Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες".

Κι ήταν δικές μας οι μέρες εκείνες. Γρήγορα, κάτι "άλλο", κάτι πάνω και πέρα από τη σφαίρα που πήρε από κοντά μας τον Αλέξανδρο, ετών 15, μας έβγαζε στο δρόμο. Τι; Δεν ξέραμε. Ακόμα δεν ξέρω. Πάντως θυμάμαι ότι τότε ένιωθα πως "κάτι τρέχει". Νικάμε; Ίσως. Και τι θα συνιστούσε, άλλωστε, νίκη;

Πάντως κάτι με έκανε να νιώθω δυνατή. Ήταν ο θυμός; Ήταν αυτή η αίσθηση του πρωτόγνωρου; Ήταν που είχα δίπλα μου όλους μου τους φίλους; Ήταν που είχαμε δίκιο; Ήταν όλα μαζί;

Δεν ξέρω. Δεν έχει σημασία. Το μόνο που μετράει είναι ότι οι μέρες εκείνες υπήρξαν. Το ξέρω. Ήμουν κι εγώ εκεί.

Και τότε; Τότε γιατί τώρα είμαι τόσο φοβισμένη; Γιατί δε βγήκα στο δρόμο για τους 3 φοιτητές του ΤΕΙ πριν ένα χρόνο, για το παιδί που έχασε τη ζωή του για 60 λεπτά, για ένα εισιτήριο, για τη Σάρα;

Μπήκε κι η δική μου εξέγερση σε μουσείο; Όμως, ρε γαμώτο, δε με πήραν δα και τα χρόνια! Ούτε 30 δεν πρόλαβα να γίνω.

Τι εννοείς "στα 30 δεν είσαι και τόσο νεολαία"; Αφού κοιμάμαι ακόμα στο παιδικό μου δωμάτιο. Ζητάω ακόμα χαρτζιλίκι από τους γονείς μου για καφέ. Σπουδάζω ακόμα. Έχω πάρει, βέβαια, το πτυχίο μου. Έκανα κι ένα μεταπτυχιακό. Αλλά που να βρεις δουλειά χωρίς προσόντα;

Για κάποιο λόγο πάντως, δεν έχω πια καμία όρεξη τελευταία να βγω στο δρόμο. Φοβάμαι. Είναι που κουράστηκα τόσα χρόνια να είμαι θυμωμένη κι έγινε ο θυμός μου απελπισία; Είναι αυτή η αίσθηση του μάταιου, μιας που πήγα και στους "Αγανακτισμένους" - άλλες μοναδικές μέρες εκείνες! - αλλά πάλι στα ίδια είμαστε και χειρότερα; Φταίει που πια οι φίλοι μου δεν είναι εδώ, να πάμε παρέα στη διαδήλωση; Έχουν σκορπίσει όλοι τους σε όλο τον πλανήτη. Τελευταία σκέφτομαι κι εγώ να φύγω. Για οπουδήποτε. Δεν αντέχω άλλο.

Ε ναι λοιπόν. Φοβάμαι. Μεγάλωσα. Κουράστηκα. Ας μπουν κι οι δικές μου μέρες εξέγερσης στο μουσείο. Πλάι σ'εκείνες όλων των προηγούμενων.

Κάπως έτσι ένιωθα σήμερα το πρωί. Μέχρι που συνάντησα στο δρόμο την πορεία των μαθητών. Πιτσιρικάκια. Πολλά ούτε καν πάνω από 12-13 χρονών. Με τον ίδιο θυμό στο βλέμμα, όπως εγώ κάποτε. Τα στρίμωξαν τα ΜΑΤ στα Προπύλαια. Κι η πόλη κατάμαυρη από τις κλούβες. Και κλειστή, τρομακτικά κλειστή.

Κι έπειτα έμαθα ότι στη Θεσσαλονίκη η πορεία κατέληξε στην κηδεία της Σάρας. Αυτή τη σκότωσε το κράτος χωρίς στολή.

Και δάκρυσα.

Κι ένιωσα υπεύθυνη γι'αυτά τα πιτσιρίκια. Αφού μπορούν εκείνα, μπορώ κι εγώ.

Όχι ρε, η δική μας εξέγερση δεν θα μπει σε μουσείο.Το 'πε κάποιος της προηγούμενης γενιάς, εμείς θα το κάνουμε : "Κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να τους πω. Τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν..."