"Σηκώθηκεν ο άνεμος
Και σκίζει τα πανιά μας
Πέφτει η βροχή και μούσκεψε
Τα πιο κρυφά όνειρά μας
Μα εσύ μικρή τρελή και παραπονεμένη
Το 'λεγες πως θα γίνουσαν
Μικρή λησμονημένη;
Σε πάτησαν τα πόδια μας
Σε μάτωσεν η βιά μας
Σου σπάσανε τα κόκαλα
Τ' ασθενικά παιδιά μας
Κι όταν ξερή κι αναίσθητη σε πέταξαν στο χώμα
Ποιος τάχα σε θυμήθηκε
Έτσι θλιμμένη
Μικρή λησμονημένη;"
("Η λησμονημένη" από την "Εποχή της Μελισσάνθης", Έργο 37, 1970-1980, Μ.Χ.)
Κιόλας είκοσι χρόνια χωρίς τον Μ.Χ.
Και γι' αυτό - μόνο γι' αυτό - αξίζει μια εξαίρεση, ένα κείμενο προσωπικό σε ένα, ας πούμε, "πολιτικό" ιστολόγιο.
Γιατί, όσο κι αν κάθε λέξη, κάθε πράξη στη ζωή μας είναι βαθύτατα πολιτική - κι αυτό ισχύει πολλαπλά για τον ίδιο και το έργο του, τα γραπτά, τις μουσικές και τα λόγια του - πώς να κατατάξεις, να "στριμώξεις" σε κατηγορίες τον Μ.Χ.;
Πώς να μιλήσεις γι' αυτόν τον αναρχικό της Δεξιάς; Για τον αστό με την πιο γνήσια αίσθηση της λαϊκότητας;
Τι να πεις για εκείνον που σου έμαθε να ερωτεύεσαι, όχι με τους τρόπους του "συρμού". Μ' εκείνη την "κραταιά ως θάνατον αγάπη". Για εκείνον που σ' έβαλε για πρώτη φορά να σκεφτείς για την "Αθανασία";
Πώς να εξηγήσεις γιατί γυρνάς, ξανά και ξανά, στον ίδιο άνθρωπο, στις ίδιες μουσικές, στους ίδιους στίχους, στα ίδια κείμενα; Εσύ που ήσουν, δεν ήσουν δέκα χρονών τη μέρα που ο Μ.Χ. "άρχισε το ταξίδι του προς τα άστρα".
Πού να βρεις τα λόγια, τι να πεις και σε ποιον; Σε μια εποχή "περίεργη" και δύσκολη, τώρα που "η Μελισσάνθη χάθηκε οριστικά"; Κι ήταν άραγε η δική μας "Μελισσάνθη" ο Μ.Χ.;
Ο Μ.Χ. προσωποποίησε, εξέφρασε, με τον δικό του, βαθιά προσωπικό κι όμως τόσο αναπάντεχα συλλογικό, μια εποχή. "Επιθυμώ να καταγράψω μόνο, την προσωπική μου περιπέτεια και συμμετοχή στην πρόσφατη ιστορία του κόσμου, έτσι καθώς την έζησα μέσ' από το σπίτι μου και μέσα από την πόλη που εξακολουθώ να ζω".
Και τώρα, 20 χρόνια πια, που λείπει ποιος θα μιλήσει για όλα αυτά; Ποιος θα μπορέσει να τραγουδήσει τη φρίκη, ν' απαλύνει τον πόνο, να ζωγραφίσει την ελπίδα; Ποιος θα μπορέσει να συνταιριάξει, μέσα σε λίγους μόνο στίχους, σε λίγες μόνο νότες, τις άλυτες - για μας τους υπόλοιπους - αντιφάσεις και αμφιβολίες μιας εποχής; Της δικής μας. Ποιος άλλος μπορεί να μιλήσει για όλα αυτά;
Καλύτερα, ας αφήσουμε τον ίδιο - και πάλι - να τα πει, με τα δικά του λόγια. Άλλωστε, δεν τα ακούσαμε ποτέ πραγματικά. Ας το κάνουμε τώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου